تأثير تمرين تناوبي هوازي شديد ويژه بر شاخص هاي هوازي و بي‌هوازي بازيكنان حرفه اي فوتبال

هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير 6 هفته تمرين متناوب هوازي شديد ويژه فوتبال (هاف) بر زمان رسيدن به واماندگي (Tmax)، حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2max)، حداقل سرعت رسيدن ورزشكار به حداكثر اكسيژن مصرفي (vVO2max) و آستانه بي ‌هوازي (LTP2) بازيكنان حرفه اي فوتبال بود. بدين منظور 28 بازيكن فوتبال باشگاهي (ميانگين سن 4 ±20.5 سال، وزن 2 ±69.8 كيلوگرم، قد 1.2 ±175.6 سانتي متر، توده چربي 1.7 ±11.59 كيلوگرم، توده بدون چربي 6.9 ±58.56 كيلوگرم، شاخص توده بدن kg/m2 4.3 ±17.56) به صورت هدفمند از ميان بازيكنان تيم نيروي زميني تهران، حاضر در ليگ يك كشور جام آزادگان انتخاب شده و به صورت تصادفي به دوگروه كنترل (14=n) و تجربي (14=n) تقسيم شدند. پروتكل تمريني شامل 6 هفته تمرين متناوب هوازي شديد (هاف) به صورت 4 جلسه در هفته و شش دوره حركت با توپ بود، كه در مسير ويژه طراحي شده انجام گرفت. شدت پروتكل تمريني در دو هفته اول 75%، در دو هفته دوم 85% و در دو هفته پاياني برابر با 90% ضربان قلب بيشينه بود. به منظور تحليل نتايج با توجه به طرح تحقيق (پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل)، از آزمون تحليل كواريانس براي مقايسه بين گروه ها استفاده شد. سطح معني داري 0.05≥ P در نظر گرفته شده و داده ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 18 تحليل شد. نتايج تحليل كوواريانس حاكي از بهبود معني دار شاخص هاي اندازه گيري شده در گروه تجربي نسبت به گروه كنترل به ترتيب در مقادير VO2max (P=0/023) ، (P=0/027) Tmax، (P=0/038) vVO2max و (P=0/041) LTP2 مي باشد. با توجه به نتايج پژوهش حاضر به نظر مي رسد، بعد از انجام 6 هفته تمرين تناوبي هوازي شديد ويژه فوتبال (هاف)، مقادير شاخص هاي هوازي و بي‌هوازي در بازيكنان فوتبال افزايش مي يابد.