سياست خارجي جديد آمريكا؛ افول از جايگاه ابرقدرت به جايگاه قدرت بزرگ جهاني

سياست خارجي به‌ خصوص در حوزه اعمالي يكي از نشانه‌ها و نمودهاي ميزان قدرت و جايگاه هر بازيگري در ساختار نظام بين‌الملل است، زيرا عموماً بر اساس مقدورات، ظرفيت‌ها، محذورات و محدوديت‌هاي داخلي، منطقه‌اي و بين‌المللي اتخاذ مي‌شود. اين مقاله در پي پاسخ به اين سؤال است كه سياست خارجي جديد ايالات ‌متحده آمريكا با توجه الزامات و مؤلفه‌هاي سياست خارجي يك ابرقدرت در ساختار نظام بين‌الملل، چه جايگاهي را براي اين كشور در ساختار نظام بين‌الملل تعريف مي‌كند. در اين نوشتار تلاش شده تا به بررسي جايگاه ايالات متحده آمريكا به‌عنوان يك ابرقدرت در ساختار نظام بين‌الملل از طريق تحليل كنش‌ها و واكنش‌ها، جهت‌گيري‌ها، سوگيري‌هاي سياست خارجي جديد اين كشور پرداخته شده و همچنين با استفاده از گزاره‌ها و مفاهيم برگرفته از نظريات موجود روابط بين‌الملل و سياست خارجي كه به تبيين جايگاه بازيگران در سلسله‌مراتب قدرت در ساختار نظام بين‌الملل مي‌پردازند، الزامات و مؤلفه‌هاي يك ابرقدرت را استحصال و با مقايسه سياست خارجي جديد ايالات متحده آمريكا به بررسي جايگاه جديد اين كشور در ساختار نظام بين‌الملل پرداخته گردد. با نگاهي به سياست خارجي ايالات متحده آمريكا چه در حوزه اهداف كوتاه‌مدت، ميان‌مدت و بلندمدت و چه در حوزه اعمال و اقدام همچون اقدامات ضدنهادي، كاهش توان اجماع‌سازي بين‌المللي از طريق اقناع‌سازي، كاهش گزينه‌هاي پيش‌رو، افزايش انفعال در پرونده‌هاي مهم منطقه‌اي و بين‌المللي تأثيرگذار بر موازنه قوا شاهد تحولاتي هستيم كه نشان از افول جايگاه اين كشور در ساختار نظام بين‌الملل از يك ابرقدرت نظام‌ساز و هژمون به جايگاه يك قدرت بزرگ جهاني است.