تاثير متغيرهاي سياستي مالي بر شدت انرژي كشورهاي منتخب در حال‌ توسعه

مصرف بهينه انرژي به عنوان يكي از نهاده‌هاي توليد، يكي از اهداف اصلي بسياري از كشورهاي دنيا (بويژه بعد از شوك اول نفتي 1973) بوده است. حساسيت راجع‌به مصرف بهينه انرژي در بخش‌هاي توليدي در كشورهاي توسعه‌يافته به مراتب بيشتر از كشورهاي در حال توسعه است چراكه بسياري از كشورهاي در حال توسعه (بويژه كشورهاي نفتي) در مقايسه با عمده كشورهاي توسعه‌يافته، برخوردارتر از منابع اوليه انرژي هستند كه همين امر منجر به كم حساسيتي اين گروه از كشورها در مصرف بهينه انرژي مي‌شود. شدت انرژي يكي از شاخص‌هاي نمايانگر مصرف بهينه انرژي محسوب مي‌شود كه متأثر از متغيرهاي مختلفي بوده بطوريكه متغيرهاي نمايانگر سياست‌هاي مالي يكي از آنها است. از اينرو هدف مقاله حاضر مطالعه تأثير متغيرهاي سياستهاي مالي بر شدت انرژي كشورهاي منتخب در حال توسعه طي دوره زماني 2020-2010 با استفاده از مدل گشتاورهاي تعميم يافته (GMM) است. براي دستيابي به هدف تحقيق، سه مدل برآورد شده است كه علاوه بر متغيرهاي كنترل، متغيرهاي هزينه‌هاي دولت، يارانه‌هاي پرداختي و ماليات‌ها به عنوان سه متغير (نمايانگر سياست‌هاي مالي) در سه مدل جداگانه لحاظ شده‌اند. نتايج برآورد مدل‌ها نشان مي‌دهند كه تأثير ماليات و هزينه‌هاي دولت بر شدت انرژي در كشورهاي منتخب در حال توسعه منفي و معني‌دار بوده اما تأثير يارانه‌هاي پرداختي بر شدت انرژي گروه كشورهاي مذكور، مثبت و معني‌دار است.