به سمت يك مدل پويا از تاب‌آوري سازماني

در دهه‌هاي گذشته علاقه‌ فزاينده‌اي به تاب‌آوري سازماني از سوي دانشجويان و متخصصان مديريت مشاهده شده است. با ‌‌اين حال، تحقيقات در‌‌اين زمينه نوظهور پراكنده بوده و مدلي جامع و فراگير جهت بررسي عوامل موثر بر تاب‌آوري سازماني وجود ندارد.‌‌ اين مطالعه با بررسي كامل تحقيقات جاري در مورد تاب‌آوري سازماني با استفاده از روش تحقيق كيفي فراتركيب، يك مدل پوياي يكپارچه براي مطالعه تاب‌آوري سازماني پيشنهاد و عوامل كليدي تشكيل دهنده تاب‌آوري سازماني را مشخص مي‌كند. تجزيه و تحليل كامل تحقيقات تاب‌آوري سازماني كنوني نشان مي‌دهد كه مطالعات موجود در مورد تاب‌آوري سازماني، تا حد زيادي بر ابعاد منفك و مجزا متمركز شده‌اند. ‌‌اين مقاله مدلي را پيشنهاد مي‌كند كه كليه مفاهيم ارائه شده در تعاريف و استانداردهاي بين‌المللي و همچنين متغيرها و عوامل موثر بر تاب‌آوري در آن لحاظ شده است. داده‌هاي پژوهش از تحليل كيفي اســناد مورد مطالعه گردآوري شده است. به منظور تجزيه و تحليل كيفي اسناد از روش هفت مرحله‌اي فراتركيب سندلوسكي و باروسو اســتفاده و درنهايت سه مقوله كلي رهبري، فرهنگ سازماني و عوامل فردي و 9 شاخص تعهد مديريت، مديريت آسيب پذيري، مديريت سرمايه انساني، ساختار سازماني، فرهنگ سازماني، تسهيم دانش، نوآوري سازمان، انگيزش و قابليت‌هاي فردي به عنوان شاخص‌هاي اصلي اندازه‌گيري تاب‌آوري شناسايي شدند.