روابط بينامتني كلمات قصار امام علي(ع) در سروده‌هاي شاهانه شاهنامه

براساس نظريه بينامتنيت، هر متني، زايش و بازخوانش متون پيش از خود يا معاصر با خود است كه به صورت مستقيم يا غيرمستقيم درآن متن دخالت دارد. استفاده از مفاهيم و تعليمات نهج البلاغه وكلمات قصار امام علي(ع) بعد از قرآن، يكي از شيوه ها يي است كه نويسندگان براي غناي سخن خويش از آن بهره برده اند. باتوجه به هدف والاي فردوسي در اثر خود شاهنامه، مبني بر پاسداشت زبان وفرهنگ پارسي، هدف از پژوهش حاضر شناخت و بيان ميزان بينامتنيت كلام امام(ع) در الفاظ و مضامين سروده هاي شاهنامه است تا ميزان الگوپذيري حكيم توس را از سخنان و مفاهيم ارزشمند اميرمؤمنان برجسته تر سازد. اين پژوهش با روش توصيفي - تحليلي به بررسي روند بينامتنيت در سروده هاي شاهانه شاهنامه (متن حاضر)وكلمات قصار امام(متن غايب) پرداخته است و نتايج حاكي از آن است كه گونه هاي بينامتني كه به صورت واژگاني، مضموني وگزارشي ميان متن حاضر و غايب صورت گرفته است بيانگر روابط بينامتني ميان دو متن به صورت نفي جزئي، نفي متوازي ونفي كلي است وشايان ذكر است كه پربسامدترين رابطه بينامتني نفي متوازي است كه به شيوه مضموني يا الهامي است و تناص واژگاني به دليل تأكيد فردوسي بر عدم كاربرد الفاظ عربي، از كمترين بسامد برخوردار است.