مطالعۀ انتقادي مؤلفه‌هاي «خودشيفتگي» و «درون‌گرايي» در نظريۀ جمع عقلانيت و معنويت

هدف:‌ هدف اصلي از انجام اين تحقيق، مطالعۀ انتقادي خودشيفتگي و درون‌گرايي انسان معنوي در نظريۀ «جمع عقلانيت و معنويت» بود. روش: روش اين پژوهش، توصيفي- تحليلي از طريق مطالعات كتابخانه‌‌اي و استنادي مي‌‌باشد. در اين تحقيق، با تأكيد بر مباني حكمت صدرايي و آموزه‌هاي وحياني اسلام، مؤلفه‌هاي خودشيفتگي و درون‌گرايي ارزيابي شده است. يافته‌ها: مهم‌ترين نقدهاي وارد بر مؤلفه‌هاي درون‌گرايي و خودشيفتگي عبارتند از: عدم امكان عرضۀ الگوي معنوي، فراموشي نقش نهادها و ساختارها در زندگي، ازخودبيگانگيِ انسان معنوي خودشيفته و خودخواهي معنوي. نتيجه‌گيري: اين نظريه با پذيرفتن مباني دنياي مدرن، ويژگي‌هاي خاصي را براي مسير معنويت‌گرايي برمي‌شمارد. «خودشيفتگي» و «درون‌گراييِ» انسان معنوي از جملۀ اين ويژگي‌ها مي‌باشند. اين مؤلفه‌ها در حقيقت پيامد و لازمۀ مبناي «فردگرايي» معنويت‌اند. انسان معنوي با تفرّد خود، به دنبال درون‌گرايي حداكثري و ابراز خود به دليل خودشيفتگي است. در نتيجه، اين دو مؤلفه، نظريۀ عقلانيت و معنويت را با چالش جدّي مواجه مي‌كنند.