طراحي الگوي مديريت بحران با رويكرد مديريت ديسترس اخلاقي با روش آميخته

در دنياي پيچيده و پوياي امروز، سازمان‌ها به‌طور فزاينده‌اي با بحران‌هاي مختلفي مواجه مي‌شوند كه ازجمله آن‌ها مي‌توان به بحران‌هاي طبيعي، اقتصادي، اجتماعي و اخلاقي اشاره كرد. اين بحران‌ها نه‌تنها به عملكرد و بقاي سازمان‌ها تهديد وارد مي‌كنند، بلكه بر سلامت روان و رفاه كاركنان نيز تأثيرگذار هستند. يكي از مهم‌ترين چالش‌هايي كه سازمان‌ها پس از وقوع بحران با آن مواجه مي‌شوند، مديريت ديسترس اخلاقي در ميان كاركنان است. لذا هدف پژوهش طراحي الگوي مديريت بحران با رويكرد مديريت ديسترس اخلاقي با روش آميخته مي‌باشد. از لحاظ هدف كاربردي و از نظر ماهيت اكتشافي است كه با رويكرد آميخته (كيفي- كمي) ‌مورد تحليل قرار گرفت. جهت شناسايي مؤلفه‌هاي الگو، از روش كيفي و مصاحبه‌هاي نيمه ساختاريافته استفاده شد. مشاركت‌كنندگان بخش كيفي، 15 نفر از خبرگان كه ستادان هيئت‌علمي رشته مديريت دولتي و مديران ارشد علوم پزشكي ايران كه به روش هدفمند انتخاب شدند. تحليل بخش كيفي از روش تحليل داده‌بنياد و با نرم‌افزار مكس‌كيودا استفاده شد. در بخش كمي جهت برازش الگوي طراحي شده، از رويكرد مدل‌سازي معادلات ساختاري به وسيله نرم‌افزار PLS‌ استفاده شد. جامعه آماري كمي شامل 245 نفر از مديران و كارشناسان و كاركنان دانشگاه علوم پزشكي بود كه به روش تصادفي طبقه‌اي انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها، پرسشنامه مبتني بر يافته‌هاي كيفي بود كه روايي و پايايي آن مورد تأييد قرار گرفت. بخش كيفي نشان داد 7 مقوله اصلي شامل: استرس شغلي، ديسترس اخلاقي، مديريت بحران، وضعيت بيماري كرونا، استراتژي سازمان، اخلاق حرفه‌اي، فرسودگي شغلي و 15 مقوله فرعي شناسايي شد. بخش كمي نيز مشخص شد بين مديريت بحران با رويكرد مديريت ديسترس اخلاقي و عوامل رابطه ‌معني‌داري وجود دارد و الگوي طراحي شده از تناسب قابل‌قبولي برخوردار است. مديريت بحران با رويكرد مديريت ديسترس اخلاقي، مي‌تواند به بهبود عملكرد سازمان‌ها، افزايش رضايت‌مندي كاركنان و درنهايت، افزايش تاب‌آوري جامعه كمك مي‌كند.