بررسي اثرات دوره‌هاي گرسنگي كوتاه مدت و تغذيه مجدد بر برخي شاخص ‌هاي رشد و ساختار بافت كبد و روده در بچه تاسماهيان ايراني (Acipenser persicus Borodin, 1897)

مقدمه : در حال حاضر، به كارگيري استراتژي‌هاي مختلف تغذيه و محدوديت‌هاي غذايي به موضوعي مهم در مديريت پرورش آبزيان تبديل شده است. از اين رو بررسي حاضر با هدف تعيين اثرات دوره‌هاي گرسنگي كوتاه مدت بر بافت و ساختار كبد و روده بچه تاسماهيان ايراني (Acipenser persicus) انجام گرفت. 120 بچه تاس ماهي با ميانگين وزني 10/05±145/50 گرم در مخازن مجزا تحت چهار تيمار شاهد (غذادهي در كل دوره)؛ SRF1 (چهار دوره متناوب گرسنگي دو روزه و غذادهي هشت روزه پس از هر دوره گرسنگي)؛ SRF2 (دو دوره متناوب گرسنگي چهار روزه و غذادهي ۱۶ روزه پس از هر گرسنگي) و SRF3 (يك دوره گرسنگي هشت روزه و غذادهي ۳۲ روزه پس از آن) مورد آزمايش قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه عملكرد رشد بچه تاس ماهيان مي‌تواند به طور چشمگيري تحت تأثير استراتژي‌هاي مختلف تغذيه‌اي قرار گيرد، به طوري كه در تيمارهاي گرسنگي روند كاهشي در شاخص كبدي و شاخص دستگاه گوارش بچه تاس ماهيان ايراني قابل مشاهد بوده و  كم ترين ميزان بازماندگي در طي تيمار SRF3 رخ داد. هم چنين در ماهيان تحت تيمار SRF3 افزايش قابل توجه ضخامت لايه‌هاي لامينا پروپريا و زير مخاط بافت روده به همراه كاهش حجم گليكوژن و واكوئل‌هاي چربي بافت كبد به وضوح قابل مشاهده هستند. به طوركلي، مي‌توان گفت كه بچه تاس ماهيان ايراني پس از چهار دوره متناوب گرسنگي دو روزه و غذادهي هشت روزه پس از هر دوره بدون تأثير منفي بر عملكرد رشد و بدون هيچ گونه تغييرات بافتي در كبد و روده، قادر به بازيابي ظرفيت تغذيه‌اي خود و بازگشت به شرايط اوليه هستند.