اثر 10 هفته تمرين هوازي پس از پيوند سلول هاي بنيادي مزانشيمي بر مقادير آپلين 13 و برون ده قلبي در موش‌هاي صحرايي مدل انفاركتوس قلبي

اهداف: امروزه به استفاده از سلول هاي بنيادي مزانشيمي و اثرات مثبت تمرينات ورزشي در درمان بيماري هاي مختلف از جمله انفاركتوس قلبي توجه شده است، بنابراين هدف از اجراي اين پژوهش بررسي اثر 10 هفته تمرين هوازي پس از پيوند سلول هاي بنيادي مزانشيمي بر مقادير آپلين13 و برونده قلبي موش هاي صحرايي مدل انفاركتوس قلبي بود.روش مطالعه: در اين مطالعه تجربي از 60 سر موش صحرايي نر استفاده شد كه به 6 گروه 10 تايي تقسيم شدند. گروه كنترل سالم، كنترل بيمار، شم، سلول، تمرين و سلول + تمرين. براي ايجاد انفاركتوس قلبي، شريان پايين رونده قدامي با استفاده از نخ سيلك 0.6 به طور كامل مسدود شد. سلول هاي بنيادي پس از استخراج، با استفاده از لام نئوبار، حدود 106 سلول براي هر موش از طريق سياهرگ دمي تزريق شد. موش هاي گروه تمريني به مدت 10 هفته تمرين هوازي را با شدت 17 متر بر دقيقه انجام دادند. اندازه گيري برون ده قلبي به وسيله دستگاه اكوكارديوگرافي و مقادير آپلين 13 به وسيله كيت آزمايشگاهي انجام شد.يافته ها: يافته ها نشان داد كه القاء انفاركتوس قلبي موجب كاهش معنادار سطوح اپلين 13و برون ده قلبي در گروه بيمارنسبت به گروه كنترل سالم شد (0.05 p). تمرين هوازي و سلول هاي بنيادي موجب افزايش معنادار سطح آپلين 13 و برون ده قلبي در گروه هاي تجربي (تمرين و سلول هاي بنيادي) در مقايسه با گروه كنترل (بيمار) شد (0.05 p).نتيجه گيري: نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد كه 10 هفته تمرين هوازي پس از پيوند سلول هاي بنيادي مزانشيمي احتمال دارد از طريق افزايش Apelin-13 عملكرد انقباضي را بهبود بخشد و موجب افزايش برون ده قلبي شود.