ارزيابي مؤلفه‌هاي اصلي و الگوهاي فضايي پايداري اجتماعي شهري در استان چهارمحال‌و‌بختياري

امروزه چالش‌هاي اجتماعي از مهمترين موانع دستيابي به پايداري در شهرهاي كشورهاي در حال توسعه محسوب مي‌گردند. از اين‌روي شناخت و تحليل جغرافيايي عوامل اثرگذار بر پايداري اجتماعي شهرها از جمله اهداف و اولويت‌هاي مهم برنامه‌ريزي‌هاي شهري و منطقه‌اي محسوب مي‌گردد. اين پژوهش با روش كمّي و پيمايشي و با استفاده از داده‌هاي ثانويه انجام شده است. در اين پژوهش با بهره‌گيري از روش‌هاي شاخص روايي محتوايي و شاخص نسبت روايي محتوايي تعداد 19 شاخص عيني پايداري اجتماعي، گزينش و با استفاده از روش‌هاي تحليل مؤلفه‌هاي اصلي، شاخص خودهمبستگي فضايي موران و روش درونيابي وزن‌دهي معكوس فاصله، پايداري اجتماعي شهرهاي استان چهارمحال‌و‌بختياري اندازه‌گيري و تحليل گرديد. يافته‌هاي پژوهش در بخش تحليل مؤلفه‌هاي اصلي نشان مي‌دهد 4 مؤلفه اصلي(ايمني و امنيّت، بهداشت و سلامت، پويايي جمعيت و سواد و آموزش) با مجموع واريانس 125/65 درصد تبيين كننده همبستگي بين متغيرهاي پژوهش براي سنجش و ارزيابي پايداري اجتماعي شهري در استان مي‌باشد. همچنين نتايج شاخص خودهمبستگي فضايي موران با مقدار 06/0- بيانگر الگوي فضايي تصادفي پايداري اجتماعي شهري در سطح استان و معني‌داري روابط فضايي 5 شهر در مؤلفه ايمني و امنيت، 2 شهر در مؤلفه بهداشت و سلامت، 5 شهر در پويايي جمعيت، 1 شهر در مؤلفه سواد و آموزش و 4 شهر در شاخص تركيبي پايداري اجتماعي مي‌باشد. نتايج درونيابي فضايي پايداري اجتماعي شهرهاي استان ضمن نشان دادن وضعيت نامناسب مؤلفه هاي اصلي اثرگذار بر پايداري اجتماعي شهري حاكي از توزيع فضايي متعادلتر مؤلفه‌هاي پويايي جمعيت و سواد و آموزش در سطح استان نسبت به ساير مؤلفه‌ها و شاخص تركيبي پايداري اجتماعي شهري مي‌باشد.