مقايسه تأثير تمرين هاي استقامتي و مقاومتي بر بيان ژن هاي وابسته به پيري در بافت احشايي موش هاي صحرايي چاق

مقدمه: تنظيم مثبت نشانگرهاي مرتبط با پيري در بافت چربي، اختلال در بافت چربي را به همراه دارد. به نظر مي‌رسد فعاليت ورزشي، در بيان ژن‌هاي مرتبط با پيري اثرگذار است.هدف از پژوهش حاضر مقايسه تأثير تمرين استقامتي و مقاومتي بر بيان ژن‌هاي مرتبط با پيري در بافت چربي احشايي موش‌هاي صحرايي چاق مي‌باشد.روش پژوهش: در اين پژوهش تجربي، 24 سر رت نر چاق، به سه گروه تمرين استقامتي، تمرين مقاومتي و كنترل تقسيم شدند. گروه‌هاي تمريني به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته به فعاليت پرداختند. تمرين گروه استقامتي، شامل دويدن بر تردميل به صورت مداوم و تمرين گروه مقاومتي شامل، بالا رفتن از نردبان مقاومتي بود. در همين زمان، گروه كنترل هيچگونه تمريني نداشت. ميزان بيان ژن‌هاي P53 ، P16وIL-6 در بافت احشايي موش‌هاي صحرايي چاق اندازه‌گيري شد و داده‌هاي به دست آمده با استفاده از آزمون آماري آناليز واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني‌داري 0/05 P ارزيابي شدند.يافته ها: يافته‌‌هاي پژوهش حاضر نشان داد، مقادير بيان ژن‌هاي P53 ، P16وIL-6 ، در گروه‌هاي تمرين استقامتي (0.001= p،0.006=p، 0.001=p) و تمرين مقاومتي (0.001= p،0.038=p، 0.001=p) نسبت به گروه كنترل كاهش معني‌داري داشت. همچنين تفاوت معني‌داري در ميزان بيان ژن‌ها، بين گروه‌هاي تمريني مشاهده نشد (0.439= p، 0.584= p،0.300=p).نتيجه گيري: با توجه به نتايج حاصل از مطالعه حاضر به نظر مي‌رسد، تمرين استقامتي و مقاومتي در كاهش بيان ژن‌هاي مرتبط با پيري نقش دارند؛ كه اين اثرگذاري در تمرينات استقامتي و مقاومتي تفاوتي نداشت.