بررسي پيدايش دايره‌هاي درخشان در «اورفيسم» بر پايۀ تحول عنصر رنگ و اشكال هندسي

مقدمه: «اورفيسم» از مهمترين جريان‌هاي هنري تاريخ هنر جهان محسوب مي‌شود كه رنگ‌هاي درخشان و فرم دايره از مهمترين ويژگي‌هاي آن است. اين جنبش از انشعابات سبك «كوبيسم» است. كوبيسم پيشرفتي در هنر محسوب مي‌شد كه هنرمندان را تحت‌تأثير قرار داد تا سنت‌هاي موجود را كنار بگذارند و جريان‌هاي جديدي چون اورفيسم را شكل دهند. پژوهش حاضر در ابتدا به بررسي رنگ و فرم در آثار اورفيسم مي‌پردازد و به‌جهت بررسي تحولات آن، رنگ و اشكال هندسي را در كوبيسم بررسي مي‌كند تا عواملي را كه سبب تحولات در گذار از كوبيسم به اورفيسم مي‌شود كشف كند. در ادامه به اين مسأله مي‌پردازد كه چه‌چيزي در شكل دايره آنقدر قدرتمند است كه هنرمندان را به استفاده از آن براي انتقال مفاهيم سوق مي‌دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسي پيدايش دايره‌هاي درخشان در اورفيسم بر پايۀ تحول عنصر رنگ و اشكال هندسي در گذار از كوبيسم به اورفيسم و شناسايي اين تحولات در آثار هنرمنداني چون پيكاسو، براك، گريس، دولونه و كوپكاست.روش پژوهش: روش تحقيق حاضر توصيفي- تحليلي است و روش گردآوري مطالب، اسنادي و كتابخانه‌اي از طريق فيش‌برداري و تصويرخواني است.. جامعۀ آماري اين پژوهش، سيزده اثر نقاشي در سبك‌هاي كوبيسم و اورفيسم است.يافته‌ها: فرم دايره به‌دليل بي‌انتها بودن و حركت بي‌وقفه در تركيب با رنگ‌هاي درخشان و زنده به بهترين شكل مي‌توانست تداعي‌گر موسيقي باشد. وقتي موسيقي به‌تصوير درمي‌آيد، مي‌توان دريافت كه مسألۀ انتزاع و دست يافتن به چيزي فراتر از جهان مادي براي آن‌ها دغدغه بوده است. اين مسأله از ديگر دلايل براي برگزيدن فرم دايره است كه نمادي از انعكاس جهان، وحدت، تعالي، تماميت و طبيعت الهي بود.  نمايش حركت، موسيقي و نمادهاي آسماني با رنگ‌هاي درخشان، زنده و فرم دايره در آثار اورفيسم را از يك جهت مي‌توان ادامۀ هندسۀ كوبيسم دانست و از سوي ديگر آن‌ها را در مقابل نمايش صحنه‌هاي روزمره و زميني، همچون طبيعت و طبيعت بي‌جان با رنگ‌هاي محدود و احجام كوبيسم‌ قرار داد.نتيجه‌گيري: هنرمندان كوبيسم با ذهنيتي واقع‌گرايانه در پي بيان رويدادهاي زميني و مادي بودند، در حالي كه اورفيسم‌ها ديدگاهي فرازميني و معنوي را دنبال مي‌كردند و آن را با دايره‌هاي درخشان كه از كهن‌ترين نمادهاي معنادار بشر بودند، در آثارشان به‌نمايش مي‌گذاشتند.