اثربخشي كيفيت زندگي درماني بر كيفيت تعامل والد-نوجوان و سازگاري نوجوانان

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي كيفيت زندگي درماني بر كيفيت تعامل والد-نوجوان و سازگاري دختران نوجوان انجام گرفت. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه و دورۀ پيگيري دوماهه بود. جامعۀ آماري شامل دختران نوجوان شهر اصفهان در سال تحصيلي 1400-1399 بود كه در دورۀ دوم متوسطه مشغول به تحصيل هستند. در اين پژوهش 35 نوجوان به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه جاي‌دهي شدند (18 نوجوان در گروه آزمايش و 17 نوجوان در گروه گواه). مادران نوجوانان حاضر در گروه آزمايش، مداخلۀ كيفيت زندگي درماني گروهي را طي دو ماه در هشت جلسۀ 75 دقيقه‌اي دريافت كردند. پيش‌آزمون قبل از اجراي مداخله و پس‌آزمون پس از اتمام مداخله اجرا شد. دو ماه بعد نيز مرحلۀ پيگيري انجام گرفت. پرسشنامه‌هاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامۀ رابطۀ والد-فرزندي (PCRQ) و پرسشنامۀ سازگاري فردي-اجتماعي كاليفرنيا (CISAQ) بود. داده‌ها به شيوۀ تحليل واريانس آميخته با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS-23 تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد كيفيت زندگي درماني بر كيفيت تعامل والد-نوجوان و سازگاري نوجوانان تأثير معنادار دارد (0.001 p). براساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كيفيت زندگي درماني با آموزش ارتباط نوجوان با اعضاي خانواده، حمايت و پذيرش اعضا و آموزش جايگزين‌سازي افكار غيرمنطقي با افكار منطقي مي‌تواند به‌عنوان يك درمان كارآمد جهت بهبود كيفيت تعامل والد-نوجوان و سازگاري نوجوانان مورد استفاده قرار گيرد.