اثربخشي درمان شناختي مبتني بر ذهن‌آگاهي بر انعطاف‌پذيري كنشي و همجوشي شناختي مبتلايان به سندرم رودۀ تحريك‌پذير

اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي درمان شناختي مبتني بر ذهن‌آگاهي بر انعطاف‌پذيري كنشي و همجوشي شناختي مبتلايان به سندرم رودۀ تحريك‌پذير انجام گرفت. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه و دورۀ پيگيري دوماهه بود. جامعۀ آماري پژوهش شامل مبتلايان به سندرم رودۀ تحريك‌پذير بودند كه به مراكز درماني و متخصصان گوارش شهر اصفهان در سال 1398 مراجعه كرده بودند. 27 فرد (16 مرد و 11 زن) داراي بيماري IBS با استفاده از نمونه‌گيري دردسترس انتخاب و به روش تصادفي در گروه‌هاي آزمايش و گواه جاي‌دهي شدند. گروه آزمايش درمان شناختي مبتني بر ذهن‌آگاهي (كابات-زين، 2003) را طي دو ماه در 8 جلسۀ 75 دقيقه‌اي دريافت كردند. پرسشنامه‌هاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامۀ انعطاف‌پذيري كنشي (MFQ) و پرسشنامۀ همجوشي شناختي (CFQ) بود. داده‌ها به شيوۀ تحليل واريانس آميخته و آزمون تعقيبي بونفرني با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS ويرايش 23 تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد درمان شناختي مبتني بر ذهن‌آگاهي، بر انعطاف‌پذيري كنشي و همجوشي شناختي افراد مبتلا به IBS تأثير معنادار دارد (0.001 p). منطبق با نتايج اين پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت درمان شناختي مبتني بر ذهن‌آگاهي با بهره‌گيري از تكنيك‌هاي نگرش ذهن‌آگاهانه، فعاليت‌هاي ذهن‌آگاهانه، پرداختن به احساسات و هيجانات مشكل‌ساز و تمرينات تنفس مي‌تواند به‌عنوان مداخله‌اي مؤثر براي بهبود انعطاف‌پذيري كنشي و كاهش همجوشي شناختي مبتلايان به سندرم رودۀ تحريك‌پذير مورد استفاده گيرد.