تحليل ويژگي هاي گام برداري بيماران مبتلا به پاركينسون: تأثير عبور از مانع و محيط واقعيت مجازي

مقدمه: اختلال در الگوي راه‌ رفتن بيماران پاركينسون منجر به افزايش خطر سقوط در اين بيماران مي شود. هدف پژوهش حاضر بررسي متغيرهاي فضايي-زماني گام برداري در شرايط عبور از مانع و محيط واقعيت مجازي در افراد مبتلا به پاركينسون و مقايسه آن با همتايان سالم بود. روش كار: تعداد 15 بيمار مبتلا به پاركينسون و 17 فرد سالم با قد، وزن و سن مشابه، به روش در دسترس در اين مطالعه شركت كردند. در اين پژوهش چهار تكليف راه رفتن عادي، عبور از مانع، محيط واقعيت مجازي و عبور از مانع در محيط واقعيت مجازي ارزيابي گرديد. متغيرهاي فضايي-زماني گام برداري در دو بخش پارامترهاي ثابت و زمان بندي نسبي با استفاده از سيستم تحليل حركتيVicon  ثبت شد. براي تحليل داده‌ها از آزمون تي تست مستقل و تحليل واريانس ويژه داده هاي تكراري در محيط نرم‌افزار SPSS-25 و (0/05 p) استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد متغيرهاي زمان گام و قدم، زمان اتكاي يك پا، زمان اتكا و نوسان در گروه پاركينسون نسبت به گروه كنترل به‌طور معني داري بيشتر است؛ اما كادنس و سرعت گام برداري در گروه پاركينسون كمتر بود (0/05 p). راه‌رفتن در محيط واقعيت مجازي با و بدون وجود مانع موجب كاهش سرعت و افزايش متغيرهاي زمان گام و قدم، زمان اتكا و نوسان گرديده بود؛ اما زمان بندي نسبي در پارامترهاي گام برداري تغييري نكرده بود (0/05 p). نتيجه گيري: طبق نتايج محيط واقعيت مجازي بر زمان بندي نسبي گام برداري تأثير معني داري نداشت، درحالي‌كه عبور از مانع موجب كاهش معني دار متغيرهاي زمان بندي نسبي گرديده بود. اين نتايج نشان دهنده متفاوت بودن الگوي حركتي در عبور از مانع و مشابه بودن الگوي گام برداري در محيط واقعيت مجازي نسبت به راه‌رفتن معمولي مي باشد. براي تأييد اين نتايج مطالعات بيشتري مورد نياز است.