اثر بخشي معنا درماني گروهي بر بهبود خودكارآمدي بيماران افسرده

مقدمه: معناداري، هدفمندي و اميدواري در زندگي از اجزاي تحكيم بخش سلامت روان هستند.  هدف اين مطالعه تعيين اثر بخشي معنا درماني گروهي بر بهبود خود كار آمدي و شادماني بيماران افسرده است. روش كار: اين مطالعه به روش نيمه آزمايشي  انجام شده و جامعه ي آماري آن را  بيماران افسرده مراجعه كننده به كلينك هاي مشاوره شهرستان چالوس تشكيل داده اند، نمونه گيري به روش هدفمند صورت پذيرفته است، بدين ترتيب كه پرسشنامه خودكارآمدي به صورت غربالگري در مورد تمامي بيماران مذكور به اجرا در آمد و بر اساس كمترين نمره تعداد 40 نفر انتخاب شدند، سپس مشاركت كنندگان به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و كنترل جايگزين شدند. از پرسشنامه خودكارآمدي عمومي شرر  براي اندازه گيري متغيرها  و براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره و نرم افزار SPSS  نسخه 22 استفاده شده است.  يافته ها: يافته ها حاكي از آن هستند كه معنا درماني گروهي بر خودكارآمدي با ضرايب اتاي  0.42 اثربخش بوده است، همچنين، اين مداخله درماني از ميان مولفه هاي خود كار آمدي بر مقاومت در رويارويي با موانع و ميل به گسترش تلاش براي كامل كردن به ترتيب با ضرايب اتاي 0.37 و0.26 اثربخش  بود. بنابراين مي توان چنين نتيجه گيري كرد كه معنادرماني گروهي منجر به خودكارآمدي در بيماران افسرده مي شود. نتيجه گيري: در نتيجه زندگي از نگاه معنويت درماني در هر شرايط معنادار است. پس چنانچه زندگي هدفمند و معنادار باشد طبيعي است كه هر رخدادي هر چند توان فرسا، اتفاق بيفتد انسان مي تواند توان بيشتري را از خود نشان دهد و در نتيجه كيفيت زندگي افزايش مي يابد.  بنابراين مي توان چنين نتيجه گيري كرد كه معنادرماني گروهي منجر به خودكارآمدي در بيماران افسرده مي شود.