غربت و چله نشيني عارفان با تاكيد بر ويژگي هاي بصري چله خانه هاي عارفان

بحث غربت انسان در عرفان، مبحث مهمي است. مهم‌ترين مشكل انسان عارف، دور شدن از وطن اصلي است و همت او براي بازگشت به دوران وصال مضمون تمام كتاب‌هاي عرفاني است. عارف به دليل اعتقاداتي كه دارد نمي‌تواند همانند ساير مردم زندگي كند؛ ازاين‌رو، غالباً به گوشه‌نشيني و كناره‌گيري از مردم روي مي‌آورد. با توجه به اين كه غربت داراي انواع مختلف است و در مثنوي غربت عارف به اشكال مختلف مانند غربت در دنيا، غربت روح در جهان مادي، غربت در ميان اهل ظاهر اشاره شده است. پژوهش حاضر به روش توصيفي و تحليلي و با تكيه بر داده‌هاي منابع كتابخانه‌اي انجام شده است. در اين پژوهش به بررسي غربت در ميان اهل ظاهر از ديدگاه مولوي پرداخته شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه مولوي به‌عنوان عارفي وارسته، زندگي عرفاي بزرگ را در گوشه‌نشيني و خلوت بيان نموده و حضور در جمع عوام را آفتي براي سلوك مي‌داند؛ زيرا غالباً عامه و اهل ظاهر دركي از كنش‌هاي عارف ندارند؛ علاوه بر اين كه به قضاوت نادرست مي‌نشينند، صحبت آن‌ها نيز براي عارف بي‌فايده و گاه مضر است؛ بنابراين خلوت‌گزيني و سفركردن و دورشدن از مردم راهكار مناسبي براي پوشش‌دادن اين غربت است. در اين ميان چله خانه‌ها با ساختار بصري خاص خود محيطي امن براي چله‌نشيني عارفان مسلمان هستند.اهداف پژوهش:1. بررسي اهميت غربت و چله‌نشيني عارفان با توجه بر مثنوي مولوي.2. بررسي ويژگي‌هاي بصري چله‌خانه‌هاي عارفان اسلامي.سؤالات پژوهش:1. غربت و چله‌نشيني چه اهميتي در زندگي عارفان دارد؟2. چله‌خانه‌هاي عارفان اسلامي داراي چه ويژگي‌هاي بصري است؟