بررسي تطبيقي آيين هاي پيمان در سه نسخه اسطوره اي شاهنامه، ايلياد و اديسه (با تاكيد بر تصاوير آيين در نسخ)

آثار ادبي كهن در جوامع مختلف نموداري از مجموعه داشته‌هاي فرهنگي است. بررسي‌ها نشان مي‌دهد كه بسياري از نكات فرهنگي و اجتماعي موجود در اين آثار به هم شباهت‌هايي دارد. در ايران، كتاب شاهنامه و در يونان، كتاب ايلياد و اديسه از منابع كهن ادبي هستند. بررسي تطبيقي آيين‌هاي پيمان و آگاهي از وجود شباهت و تفاوت در اين آثار، مسئله‌اي است كه اين پژوهش دنبال مي‌كند. پژوهش حاضر به روش توصيفي و تحليلي و با تكيه بر داده‌هاي منابع كتابخانه‌اي انجام شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه پيمان و لزوم پايبندي به آن از اهميت فراواني در شاهنامه و ايلياد و اوديسه برخوردار بوده است. از جملۀ اين عناصر مشترك، وجوب عقوبت تلخ پيمان‌شكنان در روز رستاخيز، حضور شاهد و گواه در هر پيمان، دادن نوعي «نشانه» به يكديگر است كه بر متعهد و وفادار بودن دو طرف پيمان دلالت دارد، گاهي انساني به‌عنوان گروگان و در مواقعي سلاح و ابزار جنگي و يا يك حلقۀ (گل) يا انگشتر اين نقش را بر عهده دارند. همچنين آيين‌هايي نظير قرباني كردن و دست دادن در هنگام پيمان بستن در ميان اين اقوام رايج و مشترك است. البته نحوه انعقاد پيمان و همچنين اشكال آن در اين دو اثر دقيقاً مطابق همديگر نبوده است؛ از جمله، جرعه‌افشاني يكي از آدابي است كه در ايلياد و اوديسه به آن اشاره شده اما در شاهنامه هيچ نشانه‌اي از آن ديده نمي‌شود.اهداف پژوهش:1. تطبيق آيين‌هاي پيمان در شاهنامه و ايلياد و اديسه.2. بررسي تصاوير مربوط به آيين پيمان در نسخ مصور.سؤالات پژوهش:1. آيين‌هاي پيمان چه جايگاهي در نسخ شاهنامه و ايلياد و اديسه دارد؟2. آيين پيمان چگونه در نسخ مصور ادبي بازتاب يافته است؟