بررسي عنصر شخصيت در داستان هاي براهني با نگارگري دوره صفوي براساس ديدگاه رواشناختي كارل گوستاو يونگ

يكي از پركاربردترين تحليل‌هايي كه بين محققين ادبي رواج يافته و بسيار كاربردي هست، تحليل براساس نقد روان‌شناختي است. در نقد روان‌شناختي براي رسيدن به روان حاكم بر اثر ادبي از روانشناسان صاحب نظريه استفاده مي‌شود. در پژوهش حاضر به نقد و بررسي روانشناسي برخي از آثار داستاني رضا براهني ازجمله: «بعد از عروسي چه گذشت»، «آواز كشتگان» براساس نظريات روان‌پزشك سوئيسي، كارل گوستاو يونگ پرداخته‌ايم. از سوي ديگر، نگاره‌هاي دورۀ صفوي نيز از اين نظر قابل نقد و بررسي است. روش گردآوري داده‏هاي اين پژوهش به‌صورت تحليلي و به روش كتابخانه‌اي انجام‌گرفته و در اجراي آن از كتاب، مقاله، مجله، سايت‌هاي اينترنتي معتبر و فيش‌برداري استفاده‌شده است. به‌وضوح مي‌توان كهن‌الگوهاي آنيما و آنيموس، سايه، پرسونا (نقاب) و خود و همچنين مفاهيم خواب و رؤيا، ناخودآگاه و اضطراب را در آثار براهني مشاهده كرد. با توجه به نتايج به‌دست‌آمده، مهم‌ترين و بيشترين كاربرد براهني از نظريه‌هاي يونگ «پرسونا» يا همان «نقاب» است كه حضور آن را مي‌توان در تمامي رمان‌هاي موردتحقيق يافت. از ديگر كهن‌الگوهايي كه بسامد زيادي در آثار براهني دارد، كهن‌الگوي «سايه» است. تقريباً در اكثر رمان‌ها، رضا براهني ناخودآگاه سايه را به ياري طلبيده است و به اين روش توانسته شخصيت‌هاي رمانش را به‌خوبي جلوه دهد.اهداف پژوهش:1. واكاوي عنصر شخصيت در داستان‌هاي رضا براهني با تكيه بر ديدگاه روانشناختي كارل گوستاو يونگ.2. بررسي و مطالعۀ ديدگاه‌هاي رواشناختي يونگ در نگاره‌هاي دورۀ صفوي.سؤالات پژوهش:1. رضا براهني در داستان‌هاي خود از كدام ديدگاه روانشناختي يونگ استفاده كرده است؟2. كهن‌الگوها چه بازتابي در نگاره‌هاي دورۀ صفوي دارند؟