دعا و نيايش در غناي سبك زندگي(با تكيه بر اشعار نسخ مصور فردوسي، سعدي، مولوي و حافظ)

دعا و نيايش در شعر فارسي، نشان از تلاش بنده براي اتصال به خالق است. شاعر فرصت ارزشمند هم‌سخني با خداوند را از طريق دعا قدر مي‌شناسد و فارغ از رد يا قبول دعا، خود را وامدار و شكرگزار معبود مي‌داند. دعا در شعر بزرگان ادب فارسي، به‌ويژه در چهار ركن و ستون اين ادبيات گران‌سنگ (فردوسي، مولوي، سعدي و حافظ) به معني واقعي، منشأ آسماني و قرآني پيدا مي‌كند و نتيجۀ لطف و رحمت بي‌منتهاي كردگار عالم است كه بر بندگان منت مي‌گذارد و فرصت دعا و شهد جان‌فزاي نيايش را به خاصان خود مي‌دهد. مسئله پژوهش حاضر چگونگي انعكاس مقوله دعا و نيايش در نسخ مصور برجاي مانده از شاعران بزرگ ايراني فردوسي، سعدي، حافظ، مولوي است. در اين پژوهش تلاش خواهد شد به اين سؤال كه تفاوت طرز نگاه و سبك شعري آن‌ها- با توجه به گوهر و فطرتي كه داشتند-  به بحث دعا و نيايش، علي‌رغم  داشتن هدف غايي مشترك كه متعالي ساختن روح و روان آدمي است، در حد وسع و طاقت پاسخ داده شود. پژوهش حاضر به روش توصيفي و تحليلي و با تكيه بر داده‌هاي منابع كتابخانه‌اي به رشتۀ تحرير درآمده است. يافته‌هاي پژوهش حاكي از اين است كه دعا و نيايش در آثار اين استوانه‌هاي ادب فارسي از سرِ درد و نياز و زاري است و يك نوع احتياج و التجاء  است و درواقع كليد گشايش است. اهداف پژوهش:بررسي دعا و نيايش در شعر فردوسي، سعدي، حافظ و مولوي.بررسي مسئله دعا و نيايش در نسخ مصور آثار فردوسي، سعدي، حافظ و مولوي.سؤالات پژوهش:دعا و نيايش در شعر فردوسي، سعدي، حافظ و مولوي چه جايگاهي دارد؟مسئله دعا و نيايش در نسخ مصور آثار فردوسي، سعدي، حافظ و مولوي چگونه منعكس شده است؟