تبيين جايگاه شهود در متون منثور فارسي عرفاني با استناد به آثار عرفا قرن 5 تا 7 و انعكاس آن بر نگاره هاي اسلامي

شهود، يكي از مهم‌ترين موضوعات عرفاني محسوب مي‌شود كه عرفاي بسياري از قرن سوم هجري در آثار خود به مراتب، مصاديق‌ و احوال آن اشاره كرده‌اند. اين مهم در بيان احوالات و اكتشافات شهودي آن‌ها به‌وضوح  نمايان است. به اعتقاد انديشمندان اين حوزه مفهوم شهود همانند بسياري از مفاهيم ديگر عرفاني با گذر زمان در آثار عرفا تطور و‌ تكامل پيدا كرده است. هدف نگارش اين پژوهش بررسي سير تحول و تطور شهود در متون فارسي عرفاني منثور از ابتداي قرن پنجم تا انتهاي قرن هفتم و انعكاس آن در نگارگري اسلامي مي‌باشد. اين پژوهش، در حوزه تحقيقات نظري و جزو تحقيقات توصيفي- تحليلي ‌به‌شمار مي‌رود‌. يافته‌هاي پژوهش حاكي از اين است كه  پس از ظهور اصطلاحات عرفاني در حوزۀ ادبيات عرفاني، مفهوم شهود تحولات شگرفي يافت. به‌طوري‌كه اذعان كردند شهود مولود تزكيه نفس است و در سير تكاملي عارف نقش به‌سزايي دارد و يكي از مراحل مهم شناخت حق محسوب مي‌شود. با استناد به آثار عرفا اين قرون، ‌عرفا در قرن پنجم علاقه‌شان به مسئله شهود با واژۀ رؤيت بيشتر همسو بود. در قرن ششم واژه‌هاي مشاهده و مكاشفه و شهود قرين شده‌اند و در قرن هفتم به تمايز بين شهود و مشاهده و كشف اعتقاد داشتند. اين مفاهيم عرفاني در نگارگري اسلامي نيز نمود يافته است.اهداف پژوهش:بررسي و تحليل حوزه مفهوم شهود در آثار منثور عرفاني قرن 5 تا 7 هجري.بررسي جلوه‌هاي شهود و عرفان در نگارگري اسلامي.سؤالات پژوهش:مفهوم شهود در آثار منثور عرفاني قرن 5 تا 7 هجري چگونه بازتاب يافته است؟شهود و عرفان در نگارگري اسلامي چگونه منعكس شده است؟