خردگرايي و علم گرايي در شعر شاعران مشروطه و انعكاس ان در معماري دوران پهلوي

«خردگرايي» و «علم‌گرايي» از مظاهر مدرنيته‌اند و دوران مدرن، بر پايه‌ عقل استوار شده است. از منظر «خردگرايي مدرن»، نيروي عقل تنها منبع شناخت حقيقت است و بر اين اساس، مدرنيسم شناخت شهودي و ديگر انواع شناخت را نمي‌پذيرد. مدرنيسم، اساس خود را بر علم‌گرايي جديد نهاده است و علوم عقلاني و طبيعي در اين دوره ارج نهاده مي‌شود. خردگرايي و علم‌گرايي به‌عنوان اركان اساسي تمدن مدرن غربي، هم‌زمان با آشنايي ايرانيان در دوره‌ مشروطه با غرب، در آراء و افكار روشنفكران و روشنگران اين دوره ديده مي‌شود. شاعران دوره‌ مشروطه كه پيشاهنگان روشنگري و روشنفكري در عصر مشروطه بودند هم‌زمان با ديدگاه‌هاي سياسي-اجتماعي مدرن غربي، خردگرايي و علم‌گرايي را نيز در مركز توجه خود قرارا داده‌اند. آن‌ها باور عميق خود به خرد و عقلانيّت و علم و لزوم آموزش علوم عقلاني نوين را بيان داشته‌اند و ديدگاه‌هاي خردگرايانه و اعتقاد خود به علم و يافته‌هاي علمي را ابراز داشته‌اند. پژوهش حاضر تلاش دارد تا خردگرايي و علم‌گرايي را در شعر شاعران سرآمد مشروطه مورد پژوهش به روش توصيفي و تحليلي و با تكيه بر داده‌هاي منابع كتابخانه‌اي انجام شده است. بررسي اجمالي در اشعار اين شاعران، نشان از رسوخ گسترده‌ انديشه‌هاي نوگرايانه در مورد خردگرايي و علم‌گرايي در اشعار اين شاعران دارد و شعر مشروطه را شعري خردگرا و علم‌گرا، نشان مي‌دهد.اهداف پژوهش:واكاوي مظاهر خردگرايي و علم‌گرايي در شعر شاعران مشروطه.بررسي مدرنيته و مظاهر علم‌گرايي در معماري دوران پهلوي.سؤالات پژوهش:خردگرايي و علم‌گرايي نوين در شعر شاعران دوره مشروطه چه بازتابي يافته است؟مدرنيه و علم‌گرايي چه تأثيري بر معماري دوران پهلوي داشته است؟