بررسي فرافكني انسان نسبت به خداوند در آثار هنري و عرفاني عطار نيشابوري

از ديرباز انسان‌ها نگاه مادي‌گرايانه به خداوند داشته‌اند و حالات و افكار خود را به خدا نسبت مي‌دادند؛ گويي خدا همان ويژگي‌هاي شخصيتي انسان است كه از طريق فرافكني به بيرون افكنده شده است.  از ديدگاه علم روانشناسي اين مقوله نزديك به مفهوم فرافكني يكي از مكانيسم‌هاي دفاع رواني است. پژوهش حاضر براساس شيوۀ توصيفي‌ـ تحليلي نگارش يافته است و يك تحقيق ميان‌رشته‌اي است كه با تمركز بر ابيات و حكايات سه اثر عطار نيشابوري: تذكره الاولياء، منطق‌الطير و الهي‌نامه سعي دارد گفتار و انديشۀ شخصيت‌هاي حكايات عطار را از منظر بحث فرافكني در روانشناسي بررسي كند. يافته‌هاي تحقيق حاكي از آن است كه هر كس خدا را در آينه خود مي‌نگرد كه در علم روانشناسي باتوجه‌به بحث فرافكني، انسان، خدا را در آينۀ خود و ديگران مي‌جويد در اين ميان شخصيت‌هاي فرافكن نيز مشخص‌شده‌اند. نتايج نشان مي‌دهد كه انسان‌ها اغلب باخدا ارتباط برقرار مي‌كنند اما بعضي افراد مجموعۀ ويژگي‌هاي شخصيتي خود را در مفهومي به‌نام خدا فرافكني مي‌كنند و خدايي مي‌سازند كه همان شكل و شمايل و خصايص خودشان را دارد و مي‌پندارند پروردگار جهانيان را مي‌پرستند؛ درحالي‌كه آن‌ها پرستش‌كنندۀ آفرينندۀ ذهن و مطلوب خود هستند و درك درستي از حقيقت مطلوب (خداوند) ندارند.اهداف پژوهش:بررسي فرافكني انسان نسبت به خدا در آثار هنري و عرفاني عطار.بررسي ديدگاه عطار دربارۀ فرافكني انسان دربارۀ خداوند.سؤالات پژوهش:ديدگاه عطار نيشابوري پيرامون فرافكني انسان دربارۀ خداوند چيست؟فرافكني انسان نسبت به خداوند در آثار هنري و عرفاني عطار نيشابوري چگونه است؟