تبيين نقش صوت و مكان در ديالكتيك مخاطب و تعلق به مكان بر ساكنان سازه هاي معماري معاصر( نمونه موردي: الگوي حياط مركزي)

معماري آميزه‌اي از دانش و خلاقيت است و محصول آن ايجاد «ديالكتيك بين مخاطب و مكان» است. انسان براساس ارزش‌هاي فرهنگي خودش به فضا و محيط پيرامونش معنا مي‌بخشد و رفتارش را متناسب با آن تنظيم مي‌كند. پژوهش در زمينۀ مفهوم «حس تعلق به مكان» در كنار عناصر زندگي مدرن ثابت مي‌كند كه اين شاخص به‌عنوان مفهومي مرتبط با دلبستگي به مكان مي‌تواند منجر به تجربه حضور در مكان شود كه شكل‌دهندۀ حس مكان است. روش انجام اين پژوهش كيفي بوده و از نظر هدف نيز كاربردي به‌شمار مي‌آيد. در خانه‌هاي معاصر، تراكم جمعيت، تغييرات در سرانه زمين، روابط فضايي و ساختاري، تغييرات در فعاليت‌هاي روزانه و سبك زندگي منجر به تغييراتي در ريخت‌شناسي و معناي مسكن شده است. نيازهاي زندگي مدرن، طراحان را به حذف فيزيكي يا معنايي برخي عناصر اجتماعي در مسكن، همچون حياط در خانه‌هاي قديمي سوق مي‌دهد؛ درحالي‌كه انسان سنتي در خانه‌اي مجتمع مي‌زيست و حس اجتماع در او پررنگ‌تر بود. در نتيجه، فرم و صوت در اين خانه‌ها افزايش حس تعلق به مكان را به‌دنبال داشت اما امروزه تغييرات در نوع روابط ميان انسان و محيط موجب كاهش حس تعلق به مكان، تغييرات در فرم فضايي، عدم تطابق با نيازها، تكرار و كمبود وقايع خاطره‌انگيز، تخريب اعتبار فضايي شده است.. اهداف پژوهش:مقايسۀ تطبيقي معماري سنتي ايران با معماري نوين غربي در ايجاد حس تعلق به مكان.نقش صوت در تداعي تصاوير ذهني انسان در خانه‌هاي سنتي و آپارتمان‌هاي امروزي.سؤالات پژوهش:تفاوت معماري سنتي ايران با معماري نوين غربي در موضوع كيفيت ارتباط بين مخاطب و مكان چيست؟صوت چگونه مي‌تواند بر تصاوير ذهني انسان تأثير بگذارد و حس تعلق به مكان را ايجاد كند؟