تطبيق وحدت وجود در فصوص الحكم ابن عربي و مثنوي معنوي و انعكاس ان در نقوش تزييني معماري صفويه

وحدت متعالي اديان بر آن است كه اديان داراي دو بُعد ظاهري و باطني‌اند و هرچند در ظاهر متعددند، در باطن واحدند. ابن‌عربي از برجسته‌ترين عرفاي عالم اسلام و بنيان‌گذار عرفان نظري است كه اصطلاحات گوناگون و پراكنده عرفان را گرد آورده و با نبوع سرشار خود و براساس تجارب و مشاهدات عرفاني خويش، مباحثي متعدد برآن افزوده است. بسياري از عارفان پس از وي و معاصر وي تحت تأثير عرفان او بوده اند؛ حتي اين تأثير و نفوذ در آراء و انديشه‌هاي مولاناي بزرگ نيز تجلي يافته است؛ به‌طوري‌كه مفسران، مثنوي را تفسير كامل مكتب ابن‌عربي مي‌دانند. اين وحدت عرفاني در هنر اسلامي به‌ويژه معماري در بخش تزئينات مشهود است. پژوهش حاضر به بررسي تطبيقي وحدت اديان در دو اثر و تأثيرپذيري مولوي از ابن‌عربي پرداخته است و وحدت در تزئينات معماري صفويه را بررسي كرده است. در نظر ابن‌عربي، وجود، واحد و از آن خداست و هر آنچه هست، تجليات و ظهورات حق است. مولانا، نيز مثنوي را وحدت مي‌داند كه هرچه غير آن وجود دارد بتي بيش نيست. در مورد دين، نيز هر دو انديشمند به وحدت اديان معتقدند. ابن‌عربي مي‌گويد: الحب ديني، مولانا نيز مذهب عشق را از همه دين‌ها جدا و مخصوص عارفان و عاشقان مي‌داند. در تزئينات معماري صفويه در نقوش گياهي، هندسي و مقرنس‌كاري مي‌تواند نمودهاي وحدت را مشاهده كرد.اهداف پژوهش:بررسي تطبيق وحدت وجود در فصوص‌الحكم ابن‌عربي و مثنوي معنوي مولانا.بررسي وحدت وجود در تزئينات معماري دوره صفويه.سؤالات پژوهش:مقولۀ وحدت وجود در فصوص‌الحكم ابن‌عربي و مثنوي معنوي مولانا چه شباهت‌ها و تفاوت‌هايي دارد؟وحدت وجود در تزئينات معماري دوره صفويه چگونه بازتاب يافته است؟