تاثير مداخله روان‌درماني مثبت‌گرا بر ناتواني عملكردي و ادراك درد زنان مبتلا به آرتريت روماتوئيد

مقدمه: روماتيسم يك عامل شايع دردهاي مفصلي و ناتواني جسمي در بيماران محسوب مي شود. مطالعات نشان مي دهند كه اين بيماري معمولاً در سنين بالا بروز مي كند و در زنان فراواني بيشتري نسبت به مردان دارد. هدف پژوهش حاضر تاثير مداخله روان درماني مثبت گرا بر ناتواني عملكردي و ادراك درد زنان مبتلا به آرتريت روماتوئيد شهر خرم آباد در سال 1398بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه آزمايشي و گواه مي باشد. جامعه آماري كليه زنان مبتلا به آرتريت روماتوئيد شهر خرم آباد بود. روش نمونه گيري به صورت در دسترس از بين زنان مبتلا به روماتيسم 40  نفر انتخاب و به روش تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 20 نفر) جايگزين شدند. در شرايط يكسان و همزمان، پيش آزمون با پرسشنامه هاي ناتواني عملكردي و ادراك درد از هر دو گروه به عمل آمد. سپس مداخله روان درماني مثبت گرا رشيد و سليگمن (2013) به مدت 8 جلسه 90 دقيقه اي بر روي گروه آزمايشي اجرا شد ولي گروه گواه مداخله اي دريافت نكرد. پس از اتمام جلسات مجدداً از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. يافته ها: نتايج تحليل كواريانس چند متغيره و تك متغيره نشان دادكه مداخله روان درماني مثبت گرا بر كاهش ناتواني عملكردي و ادراك درد بيماران تاثير معناداري داشته است (0/01 P).نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين مطالعه مي توان بيان داشت روان درماني مثبت گرا باعث كاهش ناتواني عملكردي و ادراك درد در زنان مبتلا به آرتريت روماتوئيد شده است. لذا در كنار درمان پزشكي مي توان از اين درمان جهت كاهش ناتواني عملكردي و ادراك درد اين بيماران استفاده كرد.