اثربخشي واقعيت درماني بر خودكنترلي، دشواري تنظيم هيجان، تاب آوري و انعطاف پذيري روانشناختي در مراجعين مبتلا به وسواس فكري عملي

مقدمه : پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي واقعيت درماني بر خودكنترلي، دشواري تنظيم هيجان، تاب آوري و انعطاف پذيري روانشناختي در مراجعين مبتلا به وسواس فكري عملي انجام شد. روش پژوهش آزمايشي  است. طرح پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش  آزمون - پس آزمون  با گروه كنترل و پيگيري بود.  روش كار: روش آماري پژوهش حاضر تحليل كوواريانس با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي مي باشد. جامعه آماري اين پژوهش تمامي مراجعين مبتلا به وسواس فكري عملي مراجعه كننده به مراكز رواندرماني شهر بابل در بازه زماني بهار سال 1400 مي باشند. از بين مراكز روان‌درماني در بابل چهار مركز را در نظر گرفته و بر اساس تشخيص باليني با  معيار DSM5  30 نفر از مراجعين مبتلا به اختلال وسواس فكري عملي بودند. 30 نفر از مراجعين مبتلا به اختلال وسواس فكري عملي  را به صورت هدفمند انتخاب كرده و به صورت تصادفي در يك گروه آزمايشي و يك گروه كنترل قرار داديم  كه هر گروه شامل ۱۵ نفر شد. ابزار جمع آوري داده ها عبارت بود از پرسشنامه خودكنترلي، پرسشنامه دشواري تنظيم هيجان، پرسشنامه تاب آوري و پرسشنامه انعطلف پذيري روانشناختي داده ها، با استفاده از نرم افزار SPSS-21 و  آزمون هاي آماري  تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي  تحليل شد.نتايج : نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه گروه تجربي نسبت به گروه كنترل در شاخص هاي خود كنترلي، تاب آوري و ديگر متغيرها وضعيت بهتري را نشان دادند.نتيجه گيري : يافته ها نشان داد واقعيت درماني بر خودكنترلي، دشواري تنظيم هيجان، تاب آوري و انعطاف پذيري روانشناختي در مراجعين مبتلا به وسواس فكري عملي تاثير دارد.