اثربخشي زوج درماني هيجان مدار بر اجتناب تجربي و ترس از صميميت زوجين داراي سبك ارتباطي ديوار سنگي در شرايط بيماري كوويد 19

مقدمهاجتناب تجربي و ترس از صميميت از ويژگي هايي زوجين با سبك ارتباطي ديوار سنگي است كه پايداري زندگي را با مخاطره جدي روبرو مي‌كند. هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي زوج درماني هيجان مدار بر اجتناب تجربي و ترس از صميميت زوجين داراي سبك ارتباطي ديوار سنگي شهر تهران در سال 1400 در دوران همه‌گيري بيماري كوويد 19 بود.روش كارپژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون، پيگيري و گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش، زوجين داراي سبك ارتباطي ديوارسنگي شهر تهران بودند ، كه در سال 1400 به فراخوان همكاري در پژوهش حاضر در شبكه هاي مجازي پاسخ مثبت دادند. تعداد 40 نفر (20 زوج) بصورت نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند و بصورت تصادفي در دو گروه آزمايش وكنترل قرارگرفتند.آزمودني هاي گروه هاي آزمايش وكنترل درسه مرحله پيش آزمون،پس آزمون و پيگيري به مقياس هاي چند بعدي اجتناب تجربي و ترس از صميميت پاسخ دادند. سپس زوج درماني گروهي هيجان مدار صرفا براي گروه آزمايش در 10 جلسه اجرا شد. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر تجزيه و تحليل شدند.يافته‌هانتايج نشان داد، زوج درماني هيجان مدار باعث كاهش ترس از صميميت و اجتناب تجربي و مولفه هاي آنها در زوجين داراي سبك ارتباطي ديوارسنگي شد(0.01 P).نتيجه‌گيريبر اساس نتايج، توجه به اين رويكرد در برنامه‌هاي درماني و مشاوره‌اي به‌عنوان يك روش مؤثر جهت كاهش ترس از صميمت و اجتناب تجربي زوجين شهر تهران داراي سبك ارتباطي ديوار سنگي مي‌تواند مفيد باشد.