اثربخشي روان‌تحليل‌گري فردي بر شدت علائم گوارشي و كمال‌گرايي در افراد مبتلا به سندرم روده تحريك پذير (IBS)

هدف پژوهش حاضر، اثربخشي روان تحليل گري فردي  بر شدت علائم گوارشي و كمال گرايي در افراد مبتلا به سندرم روده تحريك پذير (IBS) بود. پژوهش حاضر از نوع طرح هاي كاربردي و آزمايشي از نوع پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل بيماران مبتلا به سندرم روده تحريك پذير مراجعه كننده به مراكز درماني شهر تهران در سال 1398 بودند كه از بين آن ها، تعداد 68 نفر براساس ملاك هاي ورود و خروج به صورت در دسترس انتخاب شدند. سپس از ميان تعداد مذكور، 20 نفر با استفاده از روش تصادفي (قرعه كشي) در دو گروه روان تحليل گري فردي (10=n) و گروه كنترل (10=n) گماشته شد. داده ها با استفاده از مقياس چند بعدي كمال گرايي و شاخص شدت علايم سندرم روده تحريك پذير  به دست آمد. در راستاي تحليل استنباطي از روش واريانس با اندازه هاي مكرر و نرم افزار SPSS.22 استفاده شد. نتايج نشان داد روان تحليل گري فردي  به طور معناداري منجر به كاهش كمال گرايي (001/0 P) و شدت علايم سندرم روده تحريك پذير  (001/0 P) گرديد. مي توان نتيجه گرفت گروه  روان تحليل گري فردي  بر كمال گرايي و شدت علايم سندرم روده تحريك پذير  موثر بود و مي توان از روان تحليل گري فردي  در جهت كاهش  مشكلات بيماران مبتلا به سندروم روده تحريك پذير استفاده كرد.