مقايسه ي اثربخشي درمان شناختي-رفتاري، مداخله مختصر و مداخله تركيبي بر كاهش افسردگي بهبوديافتگان كوويد 19 شهر انديمشك

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي-رفتاري، مداخله مختصر و مداخله تركيبي بر كاهش افسردگي بهبوديافتگان كوويد -19 شهر انديمشك انجام شد.روش كار: روش پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. نمونه پژوهش شامل 80 نفر از بهبوديافتگان ويروس كوويد-19 كه تحت پوشش مراكز خدمات جامع سلامت شهر انديمشك بودند كه به روش هدفمند انتخاب و در گروه‌هاي آزمايش و گواه (هر گروه 20 نفر) بطور تصادفي گمارده شدند. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 90 دقيقه‌اي در هفته يك بار تحت مداخلات رفتار درماني شناختي قرار گرفت و گروه كنترل مداخله‌اي را دريافت نكرد. براي گردآوري داده‌ها از پرسشنامه افسردگي بك (BDI-II)، استفاده شد و براي آزمون فرضيه‌هاي پژوهش از آزمون تحليل كواريانس استفاده شد. نتايج: يافته ها نشان داد بين اثربخشي درمان شناختي-رفتاري و مداخله مختصر بر افسردگي بهبوديافتگان كوويد -19 شهر انديمشك تفاوت معنادار وجود دارد، اما بين اثربخشي درمان شناختي رفتاري و مداخله تركيبي بر افسردگي بهبوديافتگان كوويد -19 شهر انديمشك تفاوت معنادار وجود ندارد.نتيجه‌گيري: بر مبناي نتايج به دست آمده مي‌توان نتيجه گرفت كه درمان شناختي رفتاري بر كاهش افسردگي موثر بوده. و تفاوتي بين اثربخشي درمان شناختي رفتاري و مداخله تركيبي (درمان شناختي رفتاري و مداخله مختصر) وجود ندارد.