مقايسهٔ ابعاد شخصيتي و تاب‌آوري در مادران كودكان مبتلا به اختلال طيف اُتيسم و اختلال كمبود توجه/ بيش‌فعالي با مادران كودكان عادي

زمينه و هدف: اختلال طيف اُتيسم (ASD) و اختلال كم‌توجهي/بيش‌فعالي (ADHD) جزو اختلالات عصبي رشدي هستند كه بر توانايي‌هاي شناختي و اجتماعي تأثير مي‌گذارند. هدف پژوهش حاضر مقايسهٔ ابعاد شخصيتي و تاب‌آوري در مادران داراي كودكان مبتلا به اختلال طيف اُتيسم، اختلال كمبود‌ توجه/بيش‌فعالي با مادران داراي كودك عادي بود. روش‌بررسي: جامعهٔ آماري عبارت از مادران داراي كودكان مبتلا به ASD و ADHD در مراكز توان‌بخشي شهر تبريز بود. از اين افراد به‌شيوهٔ نمونه‌گيري هدفمند، ۵۰ مادر از هر گروه به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ۵۰ مادر گروه عادي نيز از بين كارمندان بهزيستي شهرستان تبريز انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از مقياس تاب‌آوري كانر ديويدسون (CDRISC) و پرسشنامهٔ شخصيتي پنج‌عاملي نئو فرم كوتاه (NEOFFI) استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از تحليل واريانس چندمتغيره (MANOVA) استفاده گرديد. يافته‌ها: در عوامل شخصيتي، بين سه گروه فقط در متغير روان‌رنجورخويي تفاوت معنادار آماري وجود داشت (۰٫۰۰۱ p)؛ اما در بقيه متغير‌ها اين تفاوت مشاهده نشد. در اين مؤلفه بين گروه ADHD و سالم (۰٫۰۰۱=p) و گروه اُتيسم با گروه سالم (۰٫۰۳=p) تفاوت معنادار وجود داشت؛ اما بين گروه اُتيسم با گروه اختلال كم‌توجهي/بيش‌فعالي تفاوتي معنادار مشاهده نشد (۰٫۲۰=p). همچنين در متغير تاب‌آوري بين گروه اُتيسم و گروه سالم تفاوت معنادار وجود داشت (۰٫۰۱=p)؛ اما تفاوت بين بقيه گروه‌ها معنادار نبود. نتيجه‌گيري: داشتن كودك مبتلا به اختلال كم‌توجهي/بيش‌فعالي (ADHD) و اختلال طيف اُتيسم (ASD) مي‌تواند بر توانايي مقابله يا تاب‌آوري و ثبات هيجاني والدين در مقايسه با مادران كودكان نرمال تأثير بگذارد.