مقايسهٔ ميزان اثربخشي آموزش مبتني‌بر پذيرش و تعهد و مهارت‌هاي اجتماعي بر كاهش نشانه‌هاي پرخاشگري نوجوانان

زمينه و هدف: پرخاشگري از مسائل مهم دورهٔ نوجواني ‌بوده كه به‌عنوان عاملي تهديدكننده براي سلامت نوجوانان مطرح شده است؛ به‌طوري‌كه همهٔ ابعاد رشد و سلامت نوجوانان را تحت‌تأثير قرار مي‌دهد. پژوهش حاضر باهدف مقايسهٔ ميزان اثربخشي آموزش مبتني‌بر پذيرش و تعهد و مهارت‌هاي اجتماعي بر كاهش نشانه‌هاي پرخاشگري نوجوانان انجام شد. روش‌بررسي: مطالعهٔ حاضر از نوع شبه‌آزمايشي و از نوع پيش‌آزمون‌پس‌آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعهٔ آماري پژوهش را همهٔ نوجوانان دختر مشغول به تحصيل در سال ۱۳۹۴ شهرستان نوشهر تشكيل دادند. بدين‌منظور ۷۵ نفر از نوجوانان داراي نشانه‌هاي پرخاشگري، انتخاب ‌شده و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و يك‌ گروه كنترل (۲۵ نفر در گروه آموزش مهارت‌هاي اجتماعي و ۲۵ نفر در گروه آموزش مبتني‌بر پذيرش و تعهد و ۲۵ نفر در گروه كنترل) قرار گرفتند. آموزش‌ها به‌مدت ده جلسه در گروه‌هاي آزمايش انجام شد. ابزار پژوهش پرسشنامهٔ پرخاشگري باس و پري بود. همچنين داده‌هاي جمع‌آوري‌شده ازطريق تحليل كواريانس تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها: نتايج تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر نشان داد تفاوت ميانگين گروه‌هاي آزمايش (آموزش مبتني‌بر پذيرش/تعهد و مهارت‌هاي اجتماعي) درمقايسه با گروه كنترل كاهش معناداري داشت (۰٫۰۰۱ p)؛ اما بين دو گروه آزمايش تفاوتي وجود نداشت. نتيجه‌گيري: هر دو شيوهٔ آموزش مبتني‌بر پذيرش/تعهد و مهارت‌هاي اجتماعي بر كاهش نشانه‌هاي پرخاشگري نوجوانان مؤثرند؛ بنابراين مي‌توان از هر دو شيوه جهت افزايش عملكرد فردي و اجتماعي و آموزشي اين نوجوانان بهره برد.