مدل‌يابي رابطهٔ طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه با ميانجي‌گري رفتارهاي ارتقادهندهٔ سلامت با سلامت رواني دانش‌آموزان

هدف: سلامت رواني متغير مهمي است كه تحت تأثير عوامل زيادي قرار دارد. اين پژوهش با هدف بررسي مدل‌يابي رابطهٔ بين طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه با ميانجي‌گري رفتارهاي ارتقادهندهٔ سلامت با سلامت رواني دانش‌آموزان انجام شد. روش‌بررسي: پژوهش از نوع پژوهش‌هاي همبستگي مبتني‌بر روش مدل‌يابي معادلات ساختاري (SEM) بود. جامعهٔ آماري شامل تمامي دانش‌آموزان دختر و پسر مقطع متوسطهٔ دوم شهر ساري بود كه با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي متناسب با حجم انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل مقياس طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه (يانگ، ۱۹۹۴)، مقياس سلامت روان (گلدبرگ، ۱۹۷۹) و مقياس رفتارهاي ارتقادهندهٔ سلامت (والكر، ۱۹۸۷) بود. براي تجزيه‌وتحليل اطلاعات به‌دست‌آمده، از مدل‌يابي معادلات رگرسيوني ساختاري استفاده شد و تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار‌هاي نسخهٔ ۲۴، SPSS و نسخهٔ ۲۳، Amos انجام گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد همبستگي مستقيم معناداري بين متغيرهاي طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه با سلامت رواني و همبستگي معكوس معنا‌داري بين رفتارهاي ارتقادهندهٔ سلامت با سلامت رواني وجود داشت (۰٫۰۰۱ p). طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه با ميانجي‌گري رفتارهاي ارتقادهندهٔ سلامت با سلامت رواني داراي واريانس تبيين‌شدهٔ ۰٫۱۳ بوده و بيانگر برازش مناسب مدل است. نتيجه‌گيري: باتوجه به اينكه طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه با ميانجي‌گري رفتارهاي ارتقادهندهٔ سلامت نقش پيش‌بيني‌كنندگي را در سلامت روان دارد، پيشنهاد مي‌شود از آموزش رفتارهاي ارتقادهندهٔ سلامت در مدارس استفاده گردد و برنامه‌هاي طرحوارهٔ درماني جهت بهبود سلامت‌روان، آميخته با آموزش ابعاد ارتقادهندهٔ سلامت باشد.