اثربخشي روان‌درماني بين‌فردي بر اضطراب و ناگويي هيجاني در زنان مبتلا به اضطراب فراگير

هدف: اختلال اضطراب فراگير يكي از اختلالات شايع روان‌پزشكي است كه باعث ناراحتي فرد و نقص در عملكرد رفتاري و شناختي او مي‌گردد. هدف از اين پژوهش بررسي اثربخشي روان‌درماني بين‌فردي بر اضطراب و ناگويي هيجاني زنان داراي اضطراب فراگير بود. روش‌بررسي: طرح پژوهش حاضر به روش نيمه‌آزمايشي پيش‌آزمونپس‌آزمون با انتخاب گروه گواه انجام پذيرفت. جامعهٔ آماري اين پژوهش را تمامي زنان داراي اضطراب فراگير شهر تهران در سال ۱۳۹۷ تشكيل دادند كه از ميان آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گيري دردسترس ۳۰ نفر انتخاب شده و در دو گروه آزمايش و گواه به‌صورت تصادفي جايگزين شدند. ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامهٔ ناگويي هيجاني تورنتو (بگبي و همكاران، ۱۹۹۴) و اضطراب (بك و همكاران، ۱۹۹۸) بود. ابتدا پيش‌آزمون اضطراب و ناگويي هيجاني انجام شد، سپس گروه آزمايشي طي ۸ جلسه تحت روان‌درماني بين‌فردي قرار گرفتند و گروه گواه، هيچگونه مداخله‌اي دريافت نكرد. بلافاصله بعد از اتمام مداخله، پس‌آزمون براي هر دو گروه اجرا شد و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و با اجراي آناليز كواريانس در سطح ۰٫۰۵ تحليل شد. يافته‌ها: ميانگين اضطراب از ۸٫۶۳ ± ۴۹٫۳۷ به ۱۰٫۹۸ ± ۲۷٫۷۴ و ناگويي هيجاني نمرهٔ گروه آزمايش به‌ترتيب از ۸٫۱۵ ± ۶۰٫۱۱ به ۱۰٫۱۱ ± ۴۳٫۴۳ كاهش پيدا كرد و نتايج كواريانس نشان داد كه روان‌درماني بين‌فردي به‌طور معناداري اضطراب و ناگويي هيجاني زنان مبتلا به اضطراب فراگير را كاهش مي‌دهد (۰٫۰۰۱ p). نتيجه‌گيري: نتايج حاكي از اثربخشي روان‌درماني بين‌فردي در كاهش اضطراب و ناگويي هيجاني زنان مبتلا به اضطراب فراگير بود.