توسعه چارچوبي براي ارزيابي اقتصاد پلتفرمي ديجيتال

انقلاب ديجيتالي كنوني منجر به ظهور يك شكل سازماني جديد يعني شركت پلتفرمي شده است. امروزه ارزشمند‌ترين شركت‌هاي جهان و نخستين شركت‌هايي كه ارزش بازارشان فراتر از يك تريليون دلار مي‌باشند، شركت‌هاي پلتفرمي هستند. اقتصاد پلتفرمي با سرعت نمايي در حال توسعه است و از اين‌رو، تبديل به يك اولويت اصلي براي دولت‌هاي سراسر جهان شده است. هدف پژوهش حاضر ارايه چارچوبي براي ارزيابي اقتصاد پلتفرمي ديجيتال در سطح بين‌المللي است. بدين منظور با بهره‌گيري از مرور نظام‌مند و رويكرد فراتركيب،كاربران ديجيتال، كارآفرينان ديجيتال، پلتفرم‌هاي ديجيتال، زيرساخت ديجيتال، ظرفيت نوآوري و محيط نهادي به‌عنوان ابعاد توانمندساز اقتصاد پلتفرمي شناسايي شدند و با استخراج شاخص‌هاي مناسب از گزارش‌هاي بين‌المللي، شاخص تركيبي اقتصاد پلتفرمي توسعه يافت. بر اساس روش مدل‌سازي مسير حداقل مربعات جزئي و مشخصا مدل سازه مرتبه بالاتر، مدل سنجش تاييد گرديد و با به‌كارگيري يك روش تجميع غير‌جبراني، شاخص تركيبي اقتصاد پلتفرمي براي 128 كشور جهان ارايه شد. در پايان، به بررسي وضعيت كنوني ايران در ارتباط با عوامل توانمندساز اقتصاد پلتفرمي و شناسايي نقاط قوت و ضعف آن و ارايه راهكارهايي براي بهبود پرداخته شد. نتايج حاكي از آن است كه با وجودي كه ايران از لحاظ توانمند‌سازهاي طرف تقاضا وضعيت نسبتا مناسبي دارد، ولي از لحاظ توانمندسازهاي طرف عرضه با مشكلات جدي مواجه است.