عنوان مقاله :
مسئله خويشتن يابي در روان درماني وجودي؛ مقايسه ديدگاه صدرا و ون دورزن
پديد آورندگان :
فاضل زاده ، فاطمه دانشگاه بين المللي امام خميني(ره) - دانشكده علوم و تحقيقات اسلامي , ملايوسفي ، مجيد دانشگاه بين المللي امام خميني(ره) - دانشكده علوم و تحقيقات اسلامي - گروه آموزشي فلسفه و حكمت اسلامي , شمس ، محمدجواد دانشگاه بين المللي امام خميني (ره) - دانشكده علوم و تحقيقات اسلامي - گروه آموزشي فلسفه و حكمت اسلامي , كاكاوند ، علي رضا دانشگاه بين المللي امام خميني (ره) - دانشكده علوم اجتماعي - گروه آموزشي روان شناسي
كليدواژه :
ون‌دورزن , ملاصدرا , روان درماني وجودي , وجود انسان , خويشتن يابي
چكيده فارسي :
ون‌دورزن، روان درمانگر وجودي با بررسي مؤلفه‌‌‌هاي متعدد درمانِ وجودي، خود تأملي و خويشتن يابي را مؤلفه اصلي اين نگرش دانسته، معتقد است كه انسان با وجودي متفاوت با ساير موجودات و هويتي سيال و پويا، خود وجود و هويت خويشتن را تعيين مي‌كند. ملاصدرا نيز با توجه به هويت سيال و پوياي انسان معتقد است كه وجود انسان محدود و منحصر به اين عالم نيست، خود عوالم و نشئات وجودي متعددي دارد و در هر عالم، نشئه‌اي متناسب با آن مي‌يابد. انسان با اراده و اختيار خود، جايگاه خويش را در نظام هستي تعيين مي‌كند و مي‌تواند با ارتقاي وجودش تا مرتبه وجود عقلي، عالمي عقلي مشابه عالم عيني گردد. هر دو متفكر در برخورداري انسان از وجودي سيال و پويا و خودي «خودتعيين‌گر» اتفاق نظر دارند. چنانكه از جايگاه مؤلفه خويشتن‌يابي در درمان وجودي و نگرش صدرا درباره اين مؤلفه بر مي‌آيد؛ ديدگاه صدرا درباره خويشتن‌يابي مي‌تواند مبناي درمان وجودي در فرهنگ ايراني- اسلامي باشد.
