تأثير تمرين مقاومتي بر پروتئين‌هاي مرتبط با رتيكولوفاژي (ATF6، mTOR و JNK1) بطن چپ قلب موش‌هاي صحرايي نر بالغ مبتلا به ديابت نوع 2

مقدمه: با افزايش شيوع ديابت در سراسر جهان، به نظر مي‌رسد تمرين مقاومتي مي‌تواند اختلال عملكرد قلب را در مدل‌هاي ديابتي كاهش دهد. هدف از مطالعه حاضر اثربخشي تمرين مقاومتي بر پروتئين‌هاي مرتبط با رتيكولوفاژي در بطن چپ قلب رت‌هاي ديابتي نوع 2 است. روش‌كار: در اين مطالعه‌ تجربي، 12 سر رت نر 2 ماهه از نژاد اسپراگ‌‌داولي با ميانگين وزن 20±280 گرم انتخاب شدند. ديابت نوع 2 از طريق تزريق محلول‌هاي نيكوتين‌آميد و استرپتوزوتوسين القاء شد. رت‌ها به روش تصادفي به گروه تمرين مقاومتي ديابتي و كنترل ديابتي تقسيم شدند. تمرين مقاومتي شامل 8 هفته، هفته‌اي 3 جلسه بالارفتن از نردبان عمودي با شيب 85 درجه به طول يك متر با 26 پله و 2 سانتي‌متر فضاي بين هر پله بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي t-مستقل و t-وابسته در نرم افزار SPSS نسخه 29 استفاده شد.يافته‌ها: محتواي پروتئين ATF6 (P= 0.001) و mTOR (P=0.03) به ترتيب كاهش و افزايش معني‌داري را نسبت به گروه كنترل در بطن چپ قلب پس از 8 هفته تمرين مقاومتي نشان دادند. از طرفي تغيير معني‌داري در محتواي پروتئين JNK1 در بطن چپ قلب مشاهده نشد (P=0.16). ميزان قند خون (mg/dl) بين هفته هشتم نسبت به هفته اول در گروه تمرين مقاومتي تغيير معني داري را نشان نداد (0.07=P)، اما بين هفته هشتم در گروه كنترل نسبت به گروه تمرين مقاومتي تفاوت معنيداري مشاهده شد (0.001=P).نتيجه‌گيري: تمرين مقاومتي به مدت 8 هفته مي تواند به تعديل پروتئين هاي مربوط به رتيكولوفاژي در قلب افراد مبتلا به ديابت نوع 2 كمك كند.