نقش تعديل گر خودشفقت ورزي در رابطه بين تروماي دوران كودكي و دلبستگي به جنين در زنان باردار

زمينه و هدف: دلبستگي مادر به جنين پيش بيني كنندۀ دلبستگي مادر به نوزاد، مراقبت هاي اوليه و كيفيت والدگري است و شناسايي عواملي كه بر اين دلبستگي اثرگذار هستند، اهميت دارد. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش تعديل گر خودشفقت ورزي در رابطه بين تروماي دوران كودكي و دلبستگي به جنين در زنان باردار انجام شده است. روش‌ها: اين پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود و جامعه آماري، زنان باردار ساكن شهر تهران در سال 1402 بودند كه از بين آنها 204 نفر به صورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده ها با پرسشنامه دموگرافيك، پرسشنامه دلبستگي مادر به جنين كرانلي، پرسشنامه تروماي دوران كودكي و پرسشنامه شفقت به خود جمع آوري شدند. به منظور تحليل داده ها نيز از روش همبستگي پيرسون و مدل معادلات ساختاري استفاده شد و از نرم‌افزارهاي SPSS ويرايش 26 و نرم افزار Smart PLS استفاده گرديد. يافته‌ها: تروماي دوران كودكي با دلبستگي مادر به جنين رابطه معنادار و منفي دارد (0/40-r=، 0/01 P). ارتباط ميان متغير خودشفقت ورزي با دلبستگي مادر به جنين نيز معنادار و مثبت حاصل شد (38/0r=، 0/01P ). متغير تروماي دوران كودكي با شفقت به خود نيز ارتباط منفي نشان داد اما معنادار نيست (15/0-r=، 0/05P ). همچنين عامل خود شفقت ورزي بين تروماي دوران كودكي با دلبستگي مادر به جنين نقش تعديل‌گر دارد (0/03=P).نتيجه‌گيري: بر اساس يافته هاي حاضر، عامل خودشفقت ورزي مي تواند نقش مهمي در كاهش اثرات منفي تجربه تروما در دوران كودكي بر تجربيات دلبستگي بعدي از جمله دلبستگي مادر باردار به جنين خود داشته باشد.