تحليلي بر ميزان تناسب بين روش هاي تدريس علوم تجربي آموزگاران دوره ابتدايي از منظر ميزان توجه به دانش محتوايي – تربيتي(pck): پژوهش انتقادي

هدف از مطالعۀ حاضر، تحليل ميزان تناسب بين روش هاي تدريس علوم تجربي دوره ابتدايي از منظر توجه به pck است. روش پژوهش، كيفي از نوع پژوهش انتقادي بود. جامعۀ آماري پژوهش، آموزگاران فكور و سرگروه هاي درسي علوم تجربي دوره دوم ابتدايي (پايه هاي چهارم، پنجم و ششم) شهر اردبيل و بوشهر بودند كه 18 نفر تا اشباع نظري انتخاب شدند. ابزار اندازه گيري را پروتكل مصاحبه همگرا تشكيل مي داد. براي پاسخ دادن به سئوال پژوهش و در جهت جمع آوري داده ها، از روش مصاحبه گروه هاي كانوني استفاده شد. تحليل داده‌ها با الگوي تحليل مضمون Stirling Attride (2001) انجام گرفت. براي باورپذيري پژوهش از خود مصاحبه شوندگان و براي اطمينان پذيري از دو ارزشياب مستقل استفاده شد كه ضريب پايايي پي اسكات (Scott’s pi) ميزان توافق بين ارزشيابان 81/0 به دست آمد. يافته ها نشان داد درمجموع 131 كد اوليه، 15 مضمون سازمان دهنده و 5 فرامضمون شامل؛ (الف) جهت‌گيري‌ها نسبت به تدريس علوم تجربي، (ب) دانش درك دانش‌آموز، (ج) دانش راهبردها و بازنمايي‌هاي آموزشي، (د) دانش برنامه درسي علوم تجربي، و (ه) دانش ارزيابي يادگيري علوم تجربي به دست آمد. درنتيجه، مي توان گفت كه pck در راستاي آموزش مؤثر درس علوم تجربي مورد نياز همۀ آموزگاران دوره ابتدايي است. همچنين ارزيابي صحيح از pck در تناسب بين روش هاي تدريس علوم تجربي آموزگاران، آن ها را در تدريس اثربخش اين درس ياري خواهد كرد. در نهايت، نتايج اين مطالعه لزوم اجراي برنامه هاي توسعۀ حرفه اي آموزگاران (پيش از خدمت و ضمن خدمت) در جهت بالندگي آنان در زمينه pck را مورد تأكيد قرار مي دهد.