مطالعۀ تفاوت بين زبان‌آموزان خودآموز و غيرخودآموز از منظر به‌كارگيري راهبردهاي شناختي و فراشناختي

استقلال و خودآموزي مفاهيمي هستند كه در روش‌هاي نوين آموزش زبان‌‌هاي خارجي ارزش و معنايي دوباره يافته‌اند. هدف از انجام اين تحقيق بررسي اين مسئله است كه چگونه مي‌توان در كلاس آموزش زبان فرانسه به زبان‌آموزان جهتِ داشتن استقلال در يادگيري و مهارت خودآموزي كمك كرد؟ براي ارائۀ راهكار در اين زمينه ابتدا نياز به پاسخ به اين پرسش داريم كه اساساً چه تفاوتي ميان زبان‌آموزان خودآموز و غيرخودآموز وجود دارد؟ فرضيۀ ما اين است كه فراگيرانِ خودآموز به‌طور طبيعي از «دانش ـ مهارت بودن»، «دانش ـ مهارت يادگيري» و تجربۀ زيستۀ بالاتري نسبت‌به ديگران برخوردارند. به‌منظور مقايسۀ توانايي‌هاي فراگيران خودآموز و غيرخودآموز در به‌كارگيري استراتژي‌هاي شناختي و فراشناختي، فراخواني منتشر كرديم و از 35 نفر از فراگيراني كه زبان فرانسه را كاملاً و يا نسبتاً به‌صورت خودآموز فراگرفته بودند خواستيم تا به دو پرسش‌نامه درمورد به‌كارگيري راهبردهاي شناختي و فراشناختي پاسخ دهند. اين دو پرسش‌نامه برگرفته از پوليتزر، مك گروارتي و ويلينگ است. هم‌زمان از 35 نفر از افرادي كه در هيچ دوره‌اي از يادگيري زبان فرانسه به‌صورت خودآموز عمل نكرده بودند نيز خواسته شد تا به دو پرسش‌نامۀ فوق پاسخ دهند. نتايج اين پژوهش كه به‌صورت آمار توصيفي ارائه شد نشان مي‌دهد كه فراگيران خودآموز در به‌كارگيري هر دو گونۀ راهبردي از توانايي‌هاي بالاتري برخوردارند. درنتيجه بايد گفت كه استقلال و تمام راهبردهاي شناختي و فراشناختي اگرچه ممكن است به‌صورت طبيعي در تمامي افراد وجود داشته باشد، اما ظهور آن‌ها از حالت بالقوه به بالفعل در بيشتر موارد  امري خود به خودي نيست و نياز به حمايت آموزشي دارد.