تحليل رمان أَقُودكَ إلي غَيري از عائشه اَرناؤوط بر اساس نظريۀ حسّ مكان

در دورۀ معاصر، انسان همسو با انديشه و احساسات پرپيچ و تاب خود، داستان نويسي را نيز دستخوش تغيير كرد و برخلاف گذشته، معنا را در لايه هاي زيرين روايت پنهان ساخت. در اين ميان، از جمله ظرفيت هايي كه با كاوش در زواياي آن، مي توان عناصر گوناگوني از داستان را رمزگشايي كرد، مكان و بازتاب هاي معنابخش آن است. پديدارشناسي با نظريه پردازي هاي گسترده، بيش از ديگر علوم، اين عنصر معنابخش را در كانون توجهات خود قرار داده است. از پرنمودترين نظريه هايي كه پديدارشناسان دربارۀ مكان ارائه داده اند، نظريۀ «حسّ مكان» است. حس مكان به معناي ادراك ذهني از محيط است كه شخص را در ارتباطي دروني با مكان قرار مي‌دهد. اين حس، فضا را به مكاني با خصوصيات حسي ويژه تبديل مي‌سازد و عاملي مهم در هويت يابي افراد تلقي مي شود؛ عاملي كه امروزه نويسندگان را برآن داشته است تا موقعيت بخشي هاي هدفمندي در آثارشان نسبت به آن لحاظ كنند. در رمان روان‌شناختيِ أقُودكَ إلي غَيري از عائشه ارناؤوط، شاعر و نويسندۀ سوري-آلبانيايي، مكان، محمل معاني و مفاهيم نويني است كه با نظريۀ حسّ مكان قابل تطبيق است. جستار حاضر مي كوشد تا با تكيه بر روش توصيفي- تحليلي و بر پايۀ نظريۀ مذكور، رمان يادشده را بررسي و تحليل كند تا از اين رهگذر، به لايه‌هاي معنايي نهفته در عنصر مكان اين داستان پي‌ ببرد. برخي از يافته هاي پژوهش، ناظر بر حضور مدلول هاي جديد در مكان هايي چون خانه، مدرسه، نمايشگاه و ... است كه نويسنده با دريافت حسّ دروني مكان، زمينه را براي خوانشي نو از آنها فراهم ساخته است.