تحليل سياست‌گذارانۀ ميزان شيوع آسيب‌هاي اجتماعي و اولويت‌بندي آنها در محلات شهري؛ مورد مطالعه: محلات محروم و برخوردار شهر كرمانشاه

محلات محروم در كلان‌شهرها، مهم‌ترين بسترهاي شكل‌گيري و گسترش مسائل اجتماعي و يكي از عوامل مهم تهديد‌كنندۀ امنيت شهرها محسوب مي‌شوند. اين مقاله با هدف ارائۀ تحليلي متفاوت از ميزان شيوع و اولويت‌بندي مسائل اجتماعي در محلات محروم شهر كرمانشاه، تدوين شده ‌است. روش پژوهش، تركيبي (كمي و كيفي) بوده است. در بخش كمي، 800 نمونه از 15 محله، شامل 2 محلۀ برخوردار و 13 محلۀ محروم انتخاب شده ‌است. در بخش كيفي، 13 جلسه بحث گروهي متمركز با حضور معتمدان محلات محروم تشكيل شده است. براساس نتايج پژوهش، بين ميزان شيوع يك آسيب در محله و ميزان اولويت رسيدگي به آن، تفاوت وجود دارد. در حالي كه شايع‌ترين مسائل اجتماعي در تمام محلات بررسي‌شده، مسائل اقتصادي (بيكاري و فقر) است، اما مسائل اولويت‌دار براي رسيدگي از‌نظر ساكنان، اولاً در محلات مختلف متفاوت است؛ دوم، لزوماً اقتصادي نيستند و سوم، سطح مطالبات فراگير و معطوف به رفع تبعيض از محلات محروم در قياس با كل شهر است. نتايج پژوهش بر آن است كه نشان دهد فضاي فكري سياست‌گذاري در تعقيب مسائل اجتماعي در محلات محروم، مبتني بر اولويت‌بندي مسائل پر شيوع‌ و به همين دليل محكوم به شكست است. همچنين نقش ميانجي‌هاي اجراي برنامه‌هاي سياست‌گذارانه، به‌نوعي مناسك‌گرايي تقليل يافته است. علاوه بر آن، حاكميت ديدگاه همه‌جانبه‌گرايانه به‌جاي ديدگاه كل‌گرايانه، موجبات بازتوليد مسائل اجتماعي را در محلات محروم ‌فراهم كرده است.