تاثير هشت هفته تمرين استقامتي بر محتواي پروتئين‌ مرتبط با داينامين 1 (DRP1) و آتروفي اپتيك 1 (OPA1) در بطن چپ موش‌هاي سفيد بزرگ آزمايشگاهي سالمند

مقدمه و هدف: پويايي ميتوكندري توسط شكافت و همجوشي، نقش مهمي در شرايط فيزيولوژيكي و پاتولوژيكي در پيري ايفا مي‌كند. اختلال ديناميك ميتوكندري به بيماري‌هاي قلبي عروقي مرتبط با سن كمك مي‌كند در حالي كه ورزش درماني براي جلوگيري از اين فرآيند پيشنهاد شده است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع تجربي بود، كه با 12 سر موش‌ سفيد بزرگ آزمايشگاهي نر 20 ماهه از نژاد ويستار با ميانگين وزني 30 ± 400 گرم انجام شدند. موش‌هاي سفيد بزرگ آزمايشگاهي به صورت تصادفي به دو گروه تمرين استقامتي و كنترل (هر گروه 6 سر) تقسيم شدند. گروه تمرين به مدت 8 هفته‌ و هر هفته 5 جلسه بر روي تردميل دويدند. شدت تمرين استقامتي 55-75 درصد سرعت بود؛ كه در هفته اول با سرعت 12 متر در دقيقه شروع شد و در هفته هشتم به سرعت 33 متر بر دقيقه رسيد. پس از 48 ساعت از آخرين جلسه تمرين، موش‌هاي سفيد بزرگ آزمايشگاهي بي‌هوش شدند و با روش وسترن بلات متغييرها اندازه‌گيري شدند. داده‌ها از طريق آزمون t-مستقل در نرم‌افزار SPSS نسخه 29 و گراف‌پد پريسم نسخه 10/2/3تحليل شدند و سطح معناداري 0.05≥P در نظر گرفته شد.نتايج: هشت هفته تمرين استقامتي سبب افزايش معني‌دار محتواي DRP1 شد (0.001=P)؛ در حالي كه براي محتواي پروتئين OPA1 در قلب موش‌هاي سفيد بزرگ آزمايشگاهي پير تغيير معني‌داري مشاهده نشد (0.16=P).نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد تمرين استقامتي با شدت و مدت مناسب مي‌تواند كنترل كيفيت ميتوكندري را در بافت قلب بيماران سالمند بهبود بخشد.