مؤلفه‌هاي زيباشناسانۀ نقاشي ژاپني دورۀ آشيكاگا مبتني بر ذن بوديسم

در ميان هنرهاي ژاپن، نقاشي دورۀ آشيكاگا، به ‌دليل تأثيرپذيري از ذن بوديسم، اهميتي مضاعف دارد كه تحليل اين آثار، جنبه‌هاي متفاوتي از آن را آشكار مي‌كند. در اين پژوهش، 15 نمونه از نقاشي‌هاي دورۀ آشيكاگا با توجه به ذن بوديسم تحليل شده‌است. هدف اصلي در اين پژوهش، تبيين ارتباط ميان مفاهيم فلسفي و آئيني ذن بوديسم و ويژگي‌هاي فرمي و معنايي نقاشي دوره آشيكاگا است. در اين پژوهش، گردآوري اطلاعات، با روش كتابخانه‌اي به‌همراه مشاهدۀ تصاوير و تحليل از نوع كيفي است. همچنين نمونه‌گيري با شيوه گزينشي غيرتصادفي است. اين پژوهش نشان مي‌دهد كه هنر ژاپني، همچون آئين ژاپني، متضمن مفاهيم دوگانه است. در دورۀ آشيكاگا، نوعي نقاشي مركبي مبتني بر كيفيت مكاشفه‌اي و متفكرانۀ ذن بروز كرد. هنر نقاشي اين دوران را مي‌توان مشابه هنر ذن بوديسم در فرهنگ ژاپن دانست. مهم‌ترين ويژگي‌هاي نقاشي دورۀ آشيكاگا شامل مواردي همچون دور شدن هنر از معابد، وجود مضامين و نقش‌مايه‌هاي كهن بومي، كاهش تدريجي سرزندگي قلم و مركب و سهم اندك موضوعات روايي و مذهبي است. در اين آثار، موضوعات منظره و طبيعت و يا حيوانات بيشترين سهم را دارند. تقريباً در تمامي موارد، زاويۀ ديد از رو‌به‌رو است. مجموع اين ويژگي‌ها، بيان‌گر تأثير مستقيم ذن بر فرم و انتخاب مضامين نقاشي‌هاي دورۀ آشيكاگا است.