زمان اصيل و اثر آن بر درك لذت ناشي از كنش محصول

لذت، احساسي است ناشي از يك تجربۀ حسي مثبت. استمرار لذت وعملكردي لذت‌بخش كاربر در طول چرخه عمر استفاده از محصول، براي طراحان حائز اهميت است؛ چرا كه سبب ايجاد پيوندي فرامادي بين كاربر و محصول طراحي شده مي‌شود. زمان در اين فرايند نقشي محوري دارد كه همواره مورد توجه انديشمندان بوده است. در اين پژوهش با اتخاذ تعريف زمان اصيل و زمانمندي از دو فيلسوف شهير قرن بيستم، برگسون و هايدگر، به بررسي اثر زمان بر تجربه و درك لذت ناشي از كنش محصول از سوي كاربر مي‌پردازيم. پژوهش كيفي به روش توصيفي- تحليلي انجام شد. پس از بررسي مطالعات انجام شده در سه حوزه زمان، نياز و تجربه لذت به روش مطالعات اسنادي، سه نمونه از محصولات موفق طراحي شده از منظر هم‌سويي با زمان، وراي تعريف خطي آن، مطالعه شدند. نتايج حاكي از آن است كه چنان‌چه طرح محصول، با تفكر طراحي مناسبي حمايت شود و اين انديشه در جوهره طرح انعكاس يابد به ذات اصيل كاربر (و به تعبير فلاسفه، دازاين يا موجود متفكر) نزديك شده و تجربۀ زمان اصيل را براي مخاطب خود، فارغ از زمان هندسي و فيزيكي فراهم مي‌كند تا در جهت معنا دادن به زندگي خود حركت كند.