شكل زماني تجربه‌هاي ادراكي

اين نوشتار ماهيت وجودشناختي تجربه‌هاي ادراكي را بررسي مي‏كند و به دنبال دسته‌بندي آن‏ها در چارچوب متافيزيكي است. برخلاف مباحث مرسوم در رابطه با محتوا و ويژگي پديداري تجربه‌ها، اين بحث ماهيت زيربنايي تجربه‌ها را از نظر تعلق به مقوله‏هاي وجودشناختي بررسي مي‌كند. ديدگاه رايج تجربه‌هاي ادراكي را رويدادهايي ذهني‌ مي‌داند كه محتوايشان جهان را بازنمايي مي‌كند. با وجود اين ديدگاه، اين پرسش همچنان باقي است كه آيا تجربه‌ها از نظر وجودشناختي در مقوله رويداد مندرج مي‏شوند. اين نوشتار در وهله نخست ديدگاه الكس برن را توضيح مي‌دهد كه در دلايل مبتني بر زبان طبيعي و درون‌نگري براي طبقه‌بندي تجربه‌هاي ادراكي در مقوله رويداد مناقشه مي‌كند. سپس، برن با مقايسه تجربه‌هاي ادراكي با گرايش‌هاي گزاره‌اي مانند باور ديدگاهي جايگزين را مطرح مي‌كند؛ از ‌اين ‌رو، تجربه‌ها اصلاً رويداد نيستند، بلكه همانند باورها، قرار گرفتن در حالت‌هايي هستند كه سوژه را با محتوا مرتبط مي‌كنند. به نظر مي‌رسد برن با طرح اين ديدگاه، اولاً، تمايز وجودشناختي بين حالت و رويداد را مي‏پذيرد و ثانياً، حالت بودن تجربه‌هاي ادراكي را ترجيح مي‌دهد. با بررسي ساختارهاي زماني پديده‌ها (شكل زماني)، به اين پرسش پاسخ مي‌دهم كه آيا تمايز ميان رويداد و حالت وجودشناختي است يا اينكه اين دو صرفاً شيوه‌هايي مختلف براي بيان توصيف‌هاي ما از پديده‌ها در زبان هستند. طي طرح مباحثي در رابطه با موضوع استمرار اشياي فيزيكي، در نهايت به اين نتيجه مي‌رسم كه تعيّن در لحظه ممكن است ملاكي خوب براي تمايز ميان دو مقوله حالت/رويداد باشد. در نهايت، استدلال خواهم كرد كه ويژگي‌هاي تجربي ويژگي‌هايي پويا هستند و تمثّل ‌يافتن اين ويژگي‌ها توسط سوژه تجربه‌هاي ادراكي را در مقوله واقع‌شوندگان، مشخصاً رويدادها، قرار مي‌دهد.