مروري بر تجارب آزمايشگاه‌هاي زنده شهري با تاكيد بر پياده سازي شهرهاي هوشمند مبتني بر محيط

در دو دهۀ گذشته پژوهشگران مفهوم شهر هوشمند را در بسياري از شهرهاي جهان مطرح كرده اند. اين مفهوم ب همنظور حل مسائل در برنامه ريزي و حكمراني شهري با استفاده از ظرفيت فناوري هاي نوين اطلاعات و ارتباطات بوده است. تجارب گذشته در اين خصوص نشانگر يكي از بزر گترين مشكلات در اجراي شهرهاي هوشمند است كه عموماً مربوط به خودِ فناوري نيست، بلكه مربوط به مشكلاتي است كه در حين انجام آن اتفاق مي افتد. اين مشكلات بيشتر به علت نبود راهبرد مشترك و روشن بين ذ ينفعان براي تحقق شهرهاي هوشمند است. پس از تغيير الگوهاي فكري توسعه از نوآوري بسته به سمت نوآوري باز، خلأ ناشي از حضور مردم در فرايند نوآوري و شكاف بين آن ها و فشار فناوري سبب شد تا سياست گذاران شهري شبكه اي را طراحي كنند كه در محيط هايي با نام آزمايشگاه هاي زندۀ شهري از تمامي ذي نفعان تشكيل شده است.پژوهشگران در اين پژوهش سعي دارند تا از طريق مرور نظام مند تجربه هاي شهرهايي كه در الگوي فكري نوآوري باز مبتني بر محيط هاي هوشمند موفق بوده اند، مفهوم آزمايشگاه هاي زندۀ شهري را توضيح دهند. اين تحقيق به لحاظ هدف از نوع كاربردي و به لحاظ فنون گردآوري اطلاعات از نوع كتابخانه اي است. بدين ترتيب اسناد مكتوب 16 تجربۀ آزمايشگاه زندۀ شهري به منزلۀ محيط، بين 2007 تا 2022، از طريق مرور نظام مند تحليل شده است كه اين تحليل ها برحسب موضوع، هدف، ضرورت اجرا و خروجي طرح بوده است. بر اساس يافته ها پژوهشگران دريافتند كه تمركز در شهرهاي هوشمند بر مشاركت شهروندان و كاربران با ساير ذي نفعان براي خلق خدمات نوآورانه و تحقق هم آفريني اجتماعي است. آن ها به اين نتيجه رسيده اند كه با توجه به تجربه ها، پايين بودن سطح آموزش شهروندان از مشكلات بسيار مهم در تحقق شهرهاي هوشمند است.