شناسايي و الگو‌سازي ابعاد ارتباط دانشگاه با محيط بيروني از منظر تفكر اكوسيستمي با روش نظريه‌ برپايه و الگو‌سازي ساختاري تفسيري

نبود ارتباط درست بين دانشگاه با محيط بيرون (جامعه، صنعت، دولت و مواردي ازاين قبيل) يكي از مسائل محوري و جاري دانشگاه ها بود و هست. هدف از اين پژوهش تلاش براي شناسايي و الگوسازي ابعاد مختلف ارتباط دانشگاه با محيط بيرون به منزلهٔ مؤلف هاي از اكوسيستمي كلي است. رويكرد ما مطالعهٔ ارتباط اكوسيستمي دانشگاه با محيط بيروني براي كشف ابعاد اين ارتباط است. بدين معنا كه وقتي دانشگاه مي خواهد در نقش عضوي از اكوسيستم دانشي سياستي هر اجتماعي كاركرد داشته باشد و با شكل دهي ارتباطي مولد با ذي نفعان و ذي ربطان بيروني به نيازهاي آنها پاسخ دهد، بايد به چه ابعادي توجه كند و نسبت اين ابعاد با هم چگونه است. براي پاسخ به اين پرسش ها و رسيدن به چهارچوب ساختارمند الگوي نظري، پس از مطالعهٔ ادبيات موضوع، با روش مصاحبهٔ خبرگاني و با استفاده از روش نظريهٔ برپايه كدها و طرح اوليه استخراج شد. درنتيجه چهارچوب كلي ارتباط اكوسيستمي دانشگاه با محيط بيروني (داخل كشور و خارج كشور) در قالب ساخت مختصاتي با سه محور عليت (چرايي) و كيفيت (چگونگي) و ماهيت(چيستي) ارائه شد. سپس براي اعتبارسنجي طرح بار ديگر از روش الگوسازي ساختاري تفسيري استفاده شد و با بهره گيري از كدهاي محوري استخراج شده از روش نظريهٔ برپايه در پرسش نامه اي نظرهاي خبرگان اخذ شد. همچنين با اجراي فرايند كمي روش الگوسازي ساختاري تفسيري مشخص شد كه، در طراحي اكوسيستم دانشگاه، ملاحظهٔ دانشگاه ، به مثابهٔ جزئي ارگانيك از اكوسيستم، بنياد ارتباط دانشگاه با محيط را شكل مي دهد و درنظرگرفتن دانشگاه در جايگاه عضو دروني يا بيروني كشور (به مثابهٔ يك بدن) در اكوسيستم دانشگاه اثرگذاري بنيادين دارد.