چالش‌هاي استقرار بانكداري ديجيتالي در صنعت بانكداري

هدف اين پژوهش شناسايي چالش‌هاي استقرار بانكداري ديجيتالي در ايران است. روش‌شناسي موردنظر براي انجام اين تحقيق، استفاده از روش تحقيق كيفي بوده كه در آن از روش تئوري داده بنياد استفاده شده است. به‌منظور جمع‌آوري اطلاعات در صنعت بانكداري از مصاحبه‌هاي ساختارنيافته و نيمه ساختاريافته (بهره‌گيري از نظرات خبرگان دانشگاهي و صنعت بانكداري ايران) استفاده شده است. در اين روش كه كدها با نرم‌افزار MAXQDA استخراج شد، در مجموع 176 كد، 45 مفهوم و 14 مقوله در 5 دسته مقوله كلي‌تر به دست آمد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد شرايط علي چالش‌هاي بانكداري ديجيتال در ايران شامل چهار مقوله موانع قانوني و حقوقي، موانع زيرساختي و ضعف در زيرساخت‌هاي فناوري، عدم تمايل سازمان به همكاري با شركاي بيروني و بالعكس و عدم ارائه ايده‌هاي نوين كسب‌وكار ديجيتال بوده، شرايط زمينه‌اي شامل سه مقوله عدم همراهي نيروي انساني، مانع فرهنگي و مانع آموزشي بوده، شرايط مداخله‌گر شامل دو مقوله نبود هدف و چشم‌انداز راهبردي مشخص در عرصه بانكداري ديجيتال و عدم وجود ساختارهاي سازماني فعال، پويا و منعطف است، همچنين راهبردهاي پياده‌سازي بانكداري ديجيتال شامل سه مقوله تقويت و ارتقا زيرساخت‌ها، خلق و ارائه ايده‌هاي نو دانشي بانكداري ديجيتال و مديريت راهبردي ديجيتال است و در آخر پيامدهاي عدم پياده‌سازي بانكداري ديجيتال در ايران شامل شش مقوله فراهم نشدن نياز مشتري، كاهش سهم بازار، عدم تحليل رفتار مشتريان، عدم ارائه خدمات يكپارچه، كاهش درآمد و افزايش هزينه‌ها است