شناسايي شرايط مؤثر در توسعه گردشگري طبيعت‌محور در مناطق كوهستاني(نمونه موردي: نيشابور)

امروزه يكي از الگوهاي فضايي گردشگري، عصر پسامدرن گردشگري در طبيعت يا طبيعت گردي مي باشد. اين الگوي فضايي در برگيرنده رويكرد گردشگران به محيط طبيعي با انگيزه هاي متفاوتي مي باشد كه گردشگر از سفر به محيط طبيعي يا طبيعت مد نظر دارد. لذا پژوهش حاضر، با هدف بررسي شناسايي شرايط موثر در توسعه گردشگري طبيعت محور در نيشابور انجام شده است. پژوهش حاضر، از نظر هدف؛ كاربردي و داراي ماهيت تفسيري و تحليلي و از لحاظ روش در گروه پژوهش هاي كيفي و كمي قرار دارد. به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات از تئوري زمينه اي (گراندد تئوري) و آزمون فريدمن استفاده شده است. ابتدا شرايط علي موثر از دل مصاحبه ها استخراج شد، كه بر اساس آزمون فريدمن، امكان توسعه گردشگري طبيعت محور بر پايه توان هاي بالقوه و بالفعل منطقه با مقدار ميانگين 5.45، بيشترين اهميت را شامل شده است. از بين شرايط زمينه اي، توسعه مديريت مشاركتي با مقدار 5.38 بيشترين ميزان ميانگين را به خود اختصاص داد. در ادامه در بين شرايط مداخله گر، رويكرد نامتمركز با مقدار 5.44، بيشترين ميزان اهميت را شامل شد. همچنين ساير نتايج نشان داد از ميان راهبردها، شناسايي نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهديدات در زمينه گردشگري طبيعت محور و برنامه ريزي راهبردي براي توسعه اين نوع گردشگري با مقدار 5.17، از ميان پيامدها، مديريت يكپارچه بازاريابي طبيعت گردي و كارآمدسازي آن با مقدار 5.00 و در نهايت، از بين موانع، موانع سياسي با مقدار 5.04، بيشترين ميزان اهميت را در توسعه گردشگري طبيعت محور در مناطق كوهستان، به خود اختصاص داده اند.